Dit blog is bedoeld als een signalement (en vooral als een soort geheugenplek voor mezelf om me te helpen herinneren dat ik hiermee ooit nog eens meer hoop mee bezig te kunnen gaan…, hoewel ik méér interessants tegenkom dan ik kan verwerken, maar wie overkomt dat niet).
Simon Duffy, filosoof die verbonden is aan de 
University of Sydney in Australië, schreef The Logic of Expression: Quality, Quantity, and Intensity in Spinoza, Hegel and Deleuze [Ashgate Publishing, 2006 – 9780754656180 – [hier] IntroductionPDF], waarvan ik flinke gedeelten via books.google geboeid gelezen heb en waarin hij op glasheldere wijze uitleg geeft over de nogal verwrongen wijze waarop Hegel Spinoza naar zijn hand zette, hoe Macherey op zijn beurt daarmee weer aan de haal ging en vervolgens Gilles Deleuze na kritiek daar weer op zíjn eigen herschikking van Spinoza’s concepten pleegde. Duffy is in staat die moeilijke auteurs helder neer te zetten. Het is alsof in zijn handen hun concepten ineens meer body krijgen.
Ik kon volledig instemmen met wat Caroline Williams in haar bespreking van Pierre Macherey, Hegel or Spinoza, (vertaald door Susan M. Ruddick) op NDPR schreef: “For a careful comparison of his [Pierre Macherey’s] and Deleuze's interpretation of Spinoza, readers may find Duffy (2006) helpful.”
