Toen ik langdurig opgenomen was als gevolg van een ernstige psychiatrische aandoening, gebeurde het dat ik heel wat maatschappelijke rollen verloor. Daarnaast kan ik me nog herinneren dat mijn toekomstidealen – ik wilde graag met kinderen gaan werken, of cabaretier worden – in duigen vielen.
Mijn sociale netwerk lag na enkele opnames ook al snel in duigen.
Door al deze verlieservaringen raakte ik het vertrouwen in mezelf en mijn eigen kunnen, volledig kwijt. Ik had tijd nodig om te rouwen en kon moeilijk in actie komen. Veel hulpverleners herkenden mijn rouwproces niet en soms werd ik veroordeeld dat ik ongemotiveerd was om nog iets van mijn leven te maken.
Uiteindelijk durfde ik door mijn gebrekkige zelfvertrouwen nauwelijks nog eigen initiatief te nemen.
Gelukkig was ik in staat om na mijn rouwperiode een computercursus te beginnen. En hoewel ik bang was om wéér te
falen, lukte het me om in 2005 een certificaat ‘Word' te behalen. Ik was zo blij als een kind en had het gevoel dat ik weer iets kon.
Schrijven is inmiddels één van de dingen die heel belangrijk is geworden in mijn leven. Ik heb er plezier aan, en bovendien helpt het om alle verlieservaringen een plekje te geven.
Het liefst schrijf ik columns. Stukjes tekst die eindigen met een knipoog.
Stukjes tekst waar ik jullie keer op keer mee lastig val……..
* Dit stukje tekst is een vaste column in het GGZ-cliëntenblad van
Z-Limburg, uitgave aug 2010
______________________________________________________
