Rotterdam met nog meer Zuid-Amerikaanse traditie?
Enige weken geleden was het weer feest in Rotterdam. Het traditionele Festival werd gehouden voor het grootste deel op Zuid Amerika gericht. Groot, groots, bont en luid, gezellig, een waar feest.
Maar dit is niet het enige, dat Rotterdam in petto heeft, wat aan Zuid-Amerikaanse toestanden doet denken.
Alleen, dat blijkt dan alles anders te zijn dan groots en feestelijk.
Ik citeer het verslag van een pastor, dat hij geschreven heeft in een religieus info-blad.
—————————–
Nadat er 12 wakes bij het uitzetcentrum van Zestienhoven geweest waren, begonnen we vanuit de Raad der Kerken met de eerste wake bij de Merwedehaven (*) op 12 mei met de derde zondag van de maand. De waker werd bijgewoond door ca. 50 mensen uit allerlei politieke partijen, kerken, ook mensen, die familie hebben onder de gedetineerden. De wake was emotioneel en confronterend, met name omdat de gedetineerden vanuit de boot reageerden. (-) Er werden enkele liederen gezongen, er werd naar de mensen in de boot gezwaaid. De brief van de Raad van Kerken over de uitzetcentra werd voorgelezen. Spontaan werd afgesloten met het lied >We shall overcome<<.
Na onze wake waren de mensen op de Bibby Stocholm en de Reno niet lang alleen.
Op 28 mei hield de Europese Organisatie voor de Rechten van Gedetineerden (EORG) de manifestatie >>Stop Opsluiting Onschuldigen<<.
Komt allen !! Neem instrument, fluitje, trommels, pitten en pannen en deksels mee ! Van 15 uur tot 17 uur.
Geen wake, maar een manifestatie. Ik besluit mee te doen. Wanneer ik even voor drie uur uit de tram stap, hoor ik ze al, de trommels, de fluitjes. In de richting van de Merwedehaven zie ik langs de kant van de weg agenten in gele hesjes. Ze houden auto’s aan. Gewone verkeerscontrole ..??
Nee dus. Bij het begin van de Gustoweg staan er nog meer. Het grote hek bij de haven is dicht. Wanneer ik om een grote loods heengelopen ben, ga ik naar de ongeveer zeventig mensen, die zich daar verzameld hebben – onder hen heel wat jonge mensen.
Ongeveer twintig meter van de waterkant is over de hele lengte tussen de lantaarnpalen een rood-wit lint gespannen. Kennelijk mogen we niet voorbij de linten. Dat wordt bevestigd door de aanwezigheid van zo’n 12 agenten, die langs de waterlijn staan – achter hen vaart een grote boot van de waterpolitie door de haven langs de detentieboten. De agenten lachen en praten wel met elkaar, maar elders zie ik op een dak mensen, die filmen en foto’s maken van de aanwezigen. Het lijkt wel of we door agenten omsingeld zijn, er gaat een dreiging van uit.
Als mensen met een groot spandoek dichter bij de boten willen komen, worden ze door de agenten tegengehouden, teruggestuurd achter het lint. Het spandoek kan niet opgehangen worden tussen de lantaarnpalen, want die staan te ver van elkaar. Mensen houden het doek hoog, strak in de lichte bries. Geen mens is illegaal! Een stoet van trommels en andere instrumenten komt in beweging. Laten horen: we zijn er ! Voor jullie daar in die boten, vrij, vrij vrij, gevangenen vrij!
De mensen in de boten reageren, roepen. Thank you ! Help!.
Ze frommelen briefjes en andere dingen door de spleten voor de ramen. Er komen mensen naar voren, die familieleden aan boord hebben. Iemand, die op een van de boten gevangen gezeten heeft, vertelt, wat hij daar heeft meegemaakt. Er wordt op de wand van de boot gebonkt. Er wordt wanhopig geschreeuwd.
Af en toe zijn we stil om beter te verstaan wat de gedetineerden zeggen. We antwoorden. Dan klinken weer de trommels en de fluiten, toeters en andere instrumenten. Vastberaden gaan we door, uiten ons, zoeken contact met de mensen op de boot.
Als het bijna 5 uur is ga ik naar huis. Dat had ik gedacht! Bij de loods staat een vijftal agenten.
>Mijnheer, u mag hier niet door!
>Hoezo, van wie mag dat niet ? Wie zegt dat ?
>Ik!
>Hoezo..? Ik wil naar huis ! Waarom mag ik er niet door ?
> Als mensen hier door gaan, kunnen ze zich verspreiden en dat willen we niet!
> Hoe lang gaat dit duren?
>Het is nu bijna vijf uur. Misschien om half zes.
>Dus moet ik hier blijven ? Kan niet weg?
>Jawel, daar aan de andere kant van de haven!
Nog even maak ik een beweging alsof ik tussen twee loodsen door toch die kant op wil gaan. Meteen komt een andere agent aangelopen. Er zit niets anders op en ik moet een half uur omlopen om op de tram te stappen. Aan het eind van het haventerrein staan ook twee agenten in de zelfde gele hesjes. Ze zeggen me vriendelijk gedag.
Maar dat is aan mij niet meer besteed. Ik voel me machteloos. Ik ben giftig. Wat zal een mens voelen, als hij in zo’n boot gevangen gehouden wordt ?
Bij de volgende wake wil ik er weer bij zijn !
(*) De twee boten in de Merwedehaven waren vroeger bestemd voor de Betaalde Liefde, nu dus het tegengestelde, »de Onbetaalde Haat«!
———————————-
Rotterdam en haar houding tot Zuid Amerika ! Je moet zo denken aan de Dwaze Moeders van Argentinië. Aan de Witte Moeders van Havana.
Wat moet Verdonk zich geweldig voelen ! Met de steun van haar vriend van BZ, die wel mensschappen beschikbaar wil stellen om haar Politieke Idealen te verdedigen. En zo haar politieke vrienden wil laten zien, dat het Vaderland nog niet verloren is !
Maar wat moeten wij ons geweldig voelen, dat we in november de kans krijgen eindelijk eens een eind te maken aan Paarse en Grauwe kabinetten. Tenminste, wanneer we op de kandidaten-lijsten namen kunnen vinden, die nog op echte Normen en Waarden aangesproken kunnen worden. Dat wordt zoeken geblazen, maar de keus zal dan wel beperkt blijven.
