Het weer was zoals het op een lentedag altijd zou moeten zijn. Warme zon, een windje, dat de grootste hitte verhinderde. De meeste mensen waren er gelukkig mee.
Ook Herman, die een speciale reis moest gaan maken.
De zomer na de oorlog was hij met een kinder-uitzending van het Rode Kruis mee geweest om op te knappen na de hongerwinter. Met de familie van het gastgezin had hij al die vijftig jaar nog contact, al was het maar met de kerst.
Maar nu was hij uitgenodigd de uitvaart van de vader te komen meemaken. De man was 96 geworden, was aan zijn ouderdom gestorven, dus de dankbaarheid, dat hij zo oud mocht worden was groter dan de rouw om zijn heengaan.
Herman had besloten met het openbaar vervoer te reizen, dan hoefde hij onderweg niet te zoeken. En, wanneer hij een uurtje eerder op stap ging dan had hij ook geen risico van onvoorziene vertragingen. Maar, zoals meestal : zit je ruim in je reistijd, dan gaat alles supervlot, maar ben je kort aan tijd dan zijn er altijd wel extra nare zaken te vinden.
Zo had hij nog bijna een uur voor de kerkdiest begon. Hij had daarom helemaal geen haast, toen hij uit de bus stapte.
Wat was er eigenlijk weinig hier in het dorp veranderd !
Vroeger was er een centrale weg als dorpsstraat met een paar korte zijstraten, die dan rondliepen en dus ook hier weer uitkwamen. Het was meer een lemen pad, met in het midden een klinkerstraat, die in de oogsttijd maar net voldoende ruimte gaf aan de wagens met hooi en later het gemaaide gewas, dat elkaar ergens moest passeren. De strook leemgrond langs de kanten werd als fiets- en voetpad gebruikt. Terwijl ieder huis zijn eigen stenen stoep had. Het enige, dat opviel, was, dat de klinkers vervangen waren door asfalt. En de helft van de leemstrook was als fietspad met rood asfalt bedekt.
Op zijn gemak voortlopend probeerde hij zich te herinneren, wie er toen allemaal in die huizen en huisjes had gewoond, toen hij hier was.
Maar hij begreep, dat alleen al het feit, dat hij het toen met de ogen van een zestienjarige gezien had, er vijftig jaar later anders moest zijn. Maar een enkel huis kwam hem toch wel erg bekend voor!
Daar rechts voor aan de andere kant, daar was het huis van de familie Ferks. Voor de deur, in het midden van de gevel, lagen drie hardstenen stoeptreden. Die lagen er nu nog ! De deur was met een rond gemetseld kapje er boven en ook dat zat er nog.
Herman was er van overtuigd, dat er in het hele dorp wel niemand meer was, die zich hem herinnerde. Daarom wilde hij ook geen nieuwsgierigheid veinzen en zo bleek hij onderweg misschien wel ongegeneerd lang ergens naar staan kijken.
Op het ogenblik, dat hij aan het huis van de voormalige familie Fens voorbij ging, werd de deur geopend en liet een oudere vrouw een jonge man uit. Ze bleven nog wat napraten, voor hij weg liep. Zodoende had de vrouw tijd, de straat af te kijken. En het eerste dat ze zag was, die oudere man aan de overkant, die kennelijk erg ingenomen was met het beeld, dat het dorp hem bood. Maar toen de jongeman was weggestapt, begon ze spontaan met beide armen te zwaaien. Herman zag het meteen.
Nee, dat kon toch niet waar zijn ! Het was toch waar. Het was, het moest Anneke zijn. Of, dat wat van haar over was ! Hij stak de straat over en liep op de deur toe.
Anneke was boven blijven staan, vol ongeloof ! Dat kon toch niet ?
Maar het was wel zo.
Toen Herman voor haar stond zwaaide haar machtige armen open en benutten ten volle het voordeel van iemand, die wat hoger staat dan de ander. Herman liet zijn tas vallen en kon niet anders dan zijn armen om haar middel sluiten. Zo’n heftige ontmoeting had hij niet voorzien.
Hij deed als eerste een poging de greep wat te verslappen. Maar, onder de stof van de bloes voelde hij, dat hij aan beide kanten wat textiel meenam ! De sluiting van de beha had de enorme druk niet doorstaan en was los gegaan.
Met haar hoofd nog in zijn hals hoorde hij haar fluisteren
>Dat geeft niks ! Jij ben tenslotte de eerste man, die mijn borsten en buik in mijn leven gekust heeft! Kom even mee naar binnen, dan drinken we voor de uitvaart nog even een kop koffie.
Herman kon niet anders dan gehoorzamen en terwijl zij in de keuken het water opzette, kreeg hij als in een flits de door haar gememoreerde gebeurtenis weer op zijn beeld net!
Anneke was twee maanden ouder dan hij en tijdens zijn eerste bezoek gingen ze wel eens samen fietsen. Eens op een zeer warme zondagmiddag – waarop iedereen in het dorp normaal naar bed ging – waren ze weer onderweg. Ze fietsten langs het kanaal en praatten over de warme, de hitte, die nu toch wel erg drukkend was. Toen ze bij een onderbreking in de rietkraag langs de oever gekomen waren, sprong Anneke van haar fiets, die ze tegen een kilometerpaaltje zette.
Voor Herman begreep wat er gebeurde vlogen haar kleren van haar mooie lijfje en dook ze in het donker water van het kanaal. Toen ze weer boven kwam roep ze
>Wat sta je daar nou ! Kom er ook in !
Herman legde zijn fiets weg en begon zich uit te kleden. Met alleen zijn onderbroek aan liet hij zich in het water zakken. Anneke was nergens te zien, maar toen hij zich even onder water had laten zakken en zijn natte haar uit zijn gezicht zwaaide, dook ze vlak voor het op. Met haar armen rond zijn hals duwde ze hem weer wat omlaag en zijn neus kwam tussen twee heuvels terecht. De mooiste die hij ooit gezien had. Al voor hij de eerste kus had gegeven was zij begonnen te hijgen. En weer verdween zijn hoofd onder water. Happend naar lucht vond zijn mond nu haar platte buik en weer moest hij aan het werk. Zijn handen hadden van alles te doen om de druk van haar onderlijf op zijn borst te weerstaan. Met zijn handen onder haar billen. Maar wat hij voelde was warm, nat haar en dat kwam niet alleen door het weer.
Eindelijk wist hij zich los te rukken en zwom hij snel een aantal slagen van haar weg. Hij schoof zijn onderbroek wat omlaag en zo gebeurde, wat er moest gebeuren. Hij liet niet alleen zijn gevoelens de vrije loop. En ervaarde het als een bevrijding, schoof zijn broekje weer op z’n plaats en zwom terug. Ze speelden samen nog wat in het water voor zij er uit klom. Voor hij het kon verhinderen had zij zijn hemd gepakt en begon zich er mee af te drogen. En toen kreeg hij spijt. Dat hij zijn onderbroek had aangehouden. Had hij die ook uit gedaan, dan had hij nu een goede bescherming voor zijn naaktheid gehad. Zijn seksuele opluchting en de koelte van het water hadden tot resultaat, dat hij Anneke maar weinig meer kon laten zien, dan wat zijn moeder gezien had toen ze destijds zijn luiers verschoonde. Later was hij er dankbaar voor, dat Anneke haar commentaar had samengevat, nadat ze hem tijdens haar afdrogen had bekeken
>Je hebt een echt lekker lijf ! En hij had gelachen > Dat lijken we vast op elkaar, maar dan anders !
Inmiddels was de koffie klaar. Toen Anneke de kopjes op tafel had gezet, zei ze
>Nu eerst dat andere even regelen.
Ze draaide zich om, zodat Herman naar haar rug zat te kijken.
Ze trok de bloes uit haar rok en schoof die wat omhoog.
Herman kreeg te zien wat hij al die jaren had gemist. Of, zoals hij het zelf later beschreef
> wat hem bespaard was gebleven>.
Een flink aantal vetrollen, van boven naar beneden tot in de zwarte onderbroek, die echter maar weinig bil bevatte. Ook dat is het gevolg van het aanvaarden van een leven, zoals het gekomen was.
Toen het echt tijd voor de kerkdiest was, verlieten ze samen het huis.
Er was enig opzien in de kerk, toen ze samen binnen kwamen .
Blikken van >Wie was dat ook al weer ?<
Ze condoleerden de familie, die achteraan was opgesteld. Ze wandelden daarna ook gezamenlijk naar de begraafplaats en na de teraardebestelling verlieten ze die weer gezamenlijk.
In haar huis aangekomen nam hij haar voorstel aan om het avondmaal nog met haar te gebruiken en hem dan naar de laatste bus, die nog aansluiting gaf op een treinverbinding te brengen.
Toen hij vertelde, dat hij bij thuiskomst zijn hond nog moest ophalen bij de buren, slikte Anneke snel een voorstel in. Ze had hem graag ook in de stad eens opgezocht, maar… ze was als de dood voor honden. Hoe lief die dan ook mochten en konden zijn.
En zo werd wel een opvolging voor het contact met de dorpsgemeenschap vastgelegd. De brieven kregen alleen een ander adres.
