Al langere tijd wilde ik eens schrijven over het boekje over Spinoza dat geschreven is door de (conservatieve) Angelsaksisch analytische filosoof Roger Scruton. Het verscheen oorspronkelijk in 1986 bij Oxford University Press in de reeks Past Masters en kwam in 2000 in een vertaling van Hessel Daalder uit in de reeks Kopstukken van uitgeverij Lemniscaat. Het is bij books.google.com in te zien.
Ik heb het inmiddels een aantal malen gelezen en sta elke keer weer paf over hoe knap Scruton Spinoza’s benadering van de filosofie, zijn filosofie, weet samen te vatten en te duiden. Hij laat zijn bewondering voor Spinoza blijken – vindt Spinoza veelzijdig -, maar hij is zeker geen Spinozist.
Onlangs las ik ook Roger Scruton, Moderne Filosofie. Van Descartes tot Wittgenstein – 
een korte geschiedenis, Bijleveld, Utrecht, 2006 [Vert. Erik Coenen van A short history of modern philosophy, Routlegdge, London/New York, 1995, 2002], waarin Scruton in het Hoofdstuk Spinoza (p 69 – 88) een nog verder ingedikte samenvatting geeft en scherp aangeeft wat er begrijpbaar en goed en wat er – volgens hem – on(be)grijpbaar aan is. Ik ben zeer onder de indruk van de heldere uitleg van moeilijke materie die Scruton weet te geven. Tegelijkertijd frappeert me elke keer weer hoe Scrutons eigen filosofie hem in de weg zit om sommige gedachten van Spinoza goed te kunnen mee voltrekken.
