Op weg naar de cursus over de PPC
[14]
Met het oog op deze serie neem ik hieronder uit een artikel van Kennington een passage op over de analytische en synthetische methode bij Spinoza. Opmerkelijk is dat,
i.t.t. Curley [cf. blog], Kennington datgene wat Lodewijk Meijer daarover in
het voorwoord op de PPC schreef, aanneemt als was dat door Spinoza geschreven,
althans geheel onderschreven.
Richard H. Kennington was filosofieprofessor aan de Catholic
University of America. Een groot deel van zijn jeugd bracht hij door in China,
vanwege missoneringsactiviteiten van zijn ouders. Hij studeerde af in economie
aan de universiteit van Californië. Na WOII, waarin hij in de marine diende,
studeerde hij in Chicago, de Sorbonne en behaalde aan de the New School for
Social Research zijn doctorsgraad in filosofie. Daarna doceerde hij op diverse
plaatsen en vanaf 1975 aan Catholic University. [Cf.]
Aanvankelijk stond hijn vooral bekend als Descartes scholar en later
meer als Bacon scholar. Hij publiceerde zegge en schrijve één artikel over
Spinoza, “but it sheds brilliant new light on the Ethics,” aldus Joshua Parens, die zich in zijn Maimonides and Spinoza: Their Conflicting Views of Human Nature [University
of Chicago Press, 2012 – cf. blog] voor zijn interpretatie van Spinoza flink op dat
artikel baseerde en er in een Appendix in dat boek zelfs een aparte nadere analyse
over gaf.
_The_Philosophy-of_Baruch_Spinoza.jpg)
Kennington’s artikel was getiteld “Analytic and Synthetic
Methods in Spinoza’s Ethics” en verscheen in het boek, waarvan hij ook de
redacteur was: The Philosophy of Baruch Spinoza [Washington, DC : The Catholic University
of America Press, 1980. – 323 pp.], waarin dit artikel/hoofdstuk prijkte naast bijdragen
van: Henry E. Allison, Robert N. Beck, Jose Bernardete, Alan Donagan, Willis Doney,
Lewis S. Feuer, Isaac Franck, Hilail Gildin, Micheal Hooker, Hans Jonas, James
C. Morrison, Kenneth L. Schmitz, Stewart Umphrey, Paul Weiss, en Margaret D. Wilson.
