Rettukkuttet

0
548
Uit verhalen en boeken is het bekend, dat vroeger de aandacht voor hun stranding door schipbreukelingen werd getrokken door grote vuren op het strand, waar ze aangespoed waren, te ontsteken.
Was het hout nog nat, dan gaf dat overdag een extra rooksignaal.Maar de schepen op zee, die het zagen – dan wel de bevolking van het land achter de zeeweringen wisten, dat er mensen in nood waren.
Een extra teken was het voor hen, die zich met jutterij bezig hielden. Op het strand was weer wat loos en dus zo gauw mogelijk met een kar en juten zaken er op uit. Je wist maar nooit.
Ook waren er vuren, die een veilige haven afbakenden. Deze havens stonden dan wel op zeekaarten aangegeven, maar vooral ‘s nacht hielpen deze vuren bij de oriëntatie.Niet alleen het tij keerde.
De moderne apparatuur maakte de zeevaart veiliger. Gevolg was, dat er hier en daar (wereldwijd gezien) mensen op het idee kwamen vuren op het strand aan te leggen, zodat zeelui zich vergisten en op dat strand terecht kwamen. Men zag er niet tegenop deze mensen om te brengen en er met de scheepsladingen er vandoor te gaan.
Het vertrouwen in de vuren op het strand namen af. Hierdoor werd de vrijheid ze voor andere doelen te gebruiken, zoals grootse strandfeesten, weer groter. En dat kun je dan later zien op film of tv. Een pan paella van vier meter doorsnee op het strand bij Valencia klaar gemaakt, waar er dan zo’n duizend mensen van kunnen eten.
 
Zo zijn er meer voorbeelden te vinden van zaken, die eerder de mensheid dienden, maar waar later misbruik van gemaakt kon worden. En zich daarmee tegen de bedoeling ervan keerden.
 
Actueel is het kabaal wat kinderen tegenwoordig op straat maken. Men noemt het nog roepen en gillen. Maar wie het hardst krijst van de klas, die geniet een hoog aanzien. Eerst dacht men, dat het een teken van angst moest zijn, maar nee hoor! Gewoon, bij het tikkertje spelen, al dan niet op het schoolplein.
Lekker toch ?
Wie er ouders op aanspreekt, hoort dan meestal, dat zij het niet erg vinden. Gezonde competitie. Laat ze lekker hun agressie op die manier kwijt raken ! Wij mochten het vroeger niet! Nu zijn we zo vrij, dat we het accepteren.
 
Het wachten is nu op het kindje, dat komend uit school in de bosjes of achter een heg door een »Vieze Man« wordt belaagd. En het in doodsangst uit gilt.
Dat het hier niet om kinder-agressie gaat en het zich vrij uiten, dat weet dan helaas niemand meer. De gevolgen kunnen catastrofaal zijn.
Maar het feit is, dat er niemand meer op krijsende kinderen let!
 
Wie daar ouders op aan spreekt, die hoort dan, dat je het kinderen niet kunt verbieden om te krijsen, wanneer ze daar zin in hebben.
En zo wordt het een hoofdstuk voor Normen en Waarden.