Rachel Baes was een Belgische surrealistische schilderes. Haar vader was de landschap- en portretschilder (gevierd societyschilder) Émile Baes, die Rachel al vanaf jonge leeftijd gestimuleerd zou hebben in haar kunstzinnige uitingen, maar een echte kunstopleiding ontving ze nooit.
Ze schijnt vooral interesse te hebben gewekt om haar relaties. Ze had een verhouding met de rechtse Verdinaso-leider Joris van Severen en onderhield contacten met onder meer Paul Eluard, Jean Cocteau, René Magritte en Paul Léautaud. De kwaliteit van haar werk valt echter tegen, vond Leen Huet in een bespreking van een boek over haar: “Baes was eerder een minnares die schilderde dan een schilderes met minnaars.”
In 1968 toonde Baes in Brussel een heus filosofenkabinet met een Goethe die onderzoekend kijkt naar een portret van Freud, en een Spinoza met uitpuilende tong: Les tics de Spinoza, wat uiteraard ook te lezen is als L'Ethique – “een van die woordspelingen met de diepgang van de oppervlakte waarin surrealisten grossierden,” aldus Luc Devoldere, in “Ongekooid verlangen,” [DBNL] wat ook al een bespreking is van hetzelfde boek:
Patrick Spriet, Een tragische minnares. Rachel Baes, Joris van Severen, Paul Léautaud en de surrealisten [Uitgeverij Van Halewyck, Leuven, 2002, 328 p.]. En van Gekooid verlangen. Jane Graverol, Rachel Baes en het surrealisme [Ludion, Gent /Amsterdam, 2002, 202 p]
Rachel Baes, ‘Les tics de Spinoza (l'Éthique) ou cogitata metaphysica’, toile, 1967, collection privée
