Toen ik in augustus 2005 zelfstandig ging wonen, had ik nauwelijks geld. En ook geen zicht op werk. Want welke werkgever neemt een psychiatrisch patiént of iemand met een verleden in de psychiatrie in dienst?
Nu ik dan zelf al bijna 3 jaar werk- met veel plezier – in diezelfde psychiatrie, verbaast het mij steeds meer dat we in Nedderland zoveel geld uitgeven aan dure psychiatrische zorg.
Want het is niet enkel het hebben van een psychiatrisch probleem dat je leven belemmert, maar toch vóóral de gevolgen daarvan. En aan die gevolgen doet de psychiatrische zorg, nog steeds, nauwelijks iets.
Eén van de ergste gevolgen aan het hebben van een psychiatrisch probleem, is, dat je vrijwel altijd rond het bestaansminimum moet leven. Daar word je niet vrolijk van. Weinig geld én het ontbreken van sociale contacten leiden op termijn al gauw tot depressieve gevoelens. Maar de psychiatrie gaat dan je depressie behandelen, vaak ook nog eens met medicatie.
In de psychiatrie worden problemen dus vrijwel altijd
Anders gezegd: Als je uit bed stapt en je stoot iedere dag je voet aan een dikke steen, dan plakt een psychiatrisch hulpverlener – over het algemeen – iedere dag een pleister op je voet. Tewijl ik denk dat je beter die steen kunt weghalen.
Zelf heb ik ervaren dat werken en meer geld hebben, aanzienlijk heeft bijgedragen tot mijn levensgeluk. Geld biedt meer keuzemogelijkheden.
Mensen die zeggen dat geld niet gelukkig maakt, hebben waarschijnlijk geld genoeg?
zoiets dus…….
_____________________________________________________