Ook dat jaar werd het Dubbelfeest gevierd !
Jasper en Harry waren en zjn al vele lange jaren vrienden. In de beste betekenis van het woord.
Vele jaren geleden was 1 oktober de steekdatum, die bepaalde of men als leerling tot de school werd toegelaten. Was je voor die dag 6 geworden, dan mocht je naar school, wie en dag later was geboren mocht nog een jaar wachten. Bijvoorbeeld op de kleuterschool.
Zo gebeurde het, dat Jasper, die op 1 oktober 6 werd in de zelfde klas kwam als Harry, die op 30 september pas 6 geworden was. Maar vanaf de tijd, dat ze zo’n beetje zelf de regie over hun leven in handen konden en mochten nemen, waren beide data tot één fesst verbonden. En ook zo gevierd.
Tot nu toe. Was het gebruikelijk in wederzijdse families, dat de eerste feestgangers zo rond elf uur op de koffie kwamen, Jasper zat op het feest al om tien uur bij Harry en Harry de volgende dag om tien uur bij Jasper. Wat kwamen er altijd een oude koeien uit de sloot in deze, je zou terecht van intieme uurtjes kunnen spreken. De families wiste iet beter. Het was nooit anders geweest. Zonder veel woorden waren de consumpties in de loop der jaren aangepast aan de resterende mogelijkheden. Er werden ook geen cadeau’s uitgewisseld. Het was voldoende om van elkaars gezelschap te genieten.
Ze waren samen dus op de lagere school geweest, gingen na de 6e klas naar het zelfde vervolgonderwijs in de nabijgelegen stad.. Ze waren wederzijdse huwelijksgetuigen. En peter van de wederzijdse kinderen.
Dat jaar herinnerden ze zich nog eens speciaal aan de gemeenschappelijke zwemherinneringen. Omdat ze van kindsbeen af gewend waren samen op te trekken, was het normaal, dat ze bij het schoolzwemmen het zelfde kleedhokje gebruikten. Toen echter de tweede zwemles de onderwijzer net een rondje maakte om de kinderen tot spoed aan te moedigen, werden ze met een openbare donderpreek uit elkaar gehaald. Maar bij latere gelegenheden ging het gewoon verder. Juist omdat het gewoon was. Memorabel was de gelegenheid, toen Harry eens, met zijn vinger naar diens kruis wees aan Jasper vroeg >Zou je je daar niet eens gaan scheren?<, waarop Jasper hem beloofde, dat Harry nog even moest wachten om in de rij van pubers en volwassenen aan te sluiten. Een tweede onuitwisbare herinnering was, toen de een jaar oudere en zeer ontwikkelde zus van Jasper mee was gaan zwemmen. En het in het bad Harry zeer lastig gemaakt had. Zo was ze een keer tussen Harry’s benen opgedoken en had ze haar al royale boezem hard aan diens zwembroekje gedrukt. Toen Harry later met Jasper zich stond af te drogen vroeg hij aan hem > Is dat nou normaal?< en toonde zijn vriend zijn eerste erectie. >Ik zal er geen doekjes om winden: JA !<, had Jasper op zijn gebruikelijke droge toon geantwoord.
Nu vele jaren later konden ze er nog om lachen. De verjaardag van Harry was altijd als eerste natuurlijk. Hij had een leuke vrouw getroffen, hadden een kind gekregen, die inmiddels ook al voor het opa-schap gezorgd had. Jasper was minder gelukkig geweest. Diens vrouw had hem betrouwd om van huis weg te komen. Nadat ze van het tweede kind was bevallen, was ze weer gaan werken. Verpleging. Haar ouders bemoeiden zich in de jaren dat het nodig was en Jasper zijn arbeidsverplichtingen vervulde om de kinderen. Totdat Fie in haar werk een besmetting opliep, die niet werd herkend. Toen ze daar dan nog kanker bij kreeg, werd Jasper al op redelijk jonge leeftijd weduwnaar.
Zo was het dus het gebruik geworden, dat de dochter van Jasper op zijn verjaardag in zijn woning de honneurs waarnam en Harry en diens vrouw van de eerste koffie verzag.
> Ga jij vanmiddag nog ?< vroeg hij aan Jasper. > Zo ja, dan wil ik dit jaar met jou mee.
Jasper wist direct wat hij bedoelde. Door zijn leefpatroon was de belangstelling voor zijn verjaardag ieder jaar steeds minder geworden. ‘s Avonds kwamen dan zijn zoon en zijn gezin op bezoek en dat was het dan wel. Vandaar dat hij na de dood van Fie deze middag een bezoek bracht aan haar graf.
Dat was zijn beslissing geweest. In haar familie was het gewoonte (geworden??) om de overledenen te laten cremeren. Enkele weken na deze plechtigheid werd dan de as uitgestrooid en dat was het dan. Verder heen omkijken meer naar. Wie er nog over wilde praten, moest het zelf weten. Gebeurde dit niet ook best. Jasper had eens gezegd >Maar goed, dat er geen schoonheid-freaks in de familie zijn. Die zou na afloop nog willemn stofzuigen, om maar echt van alles af te zijn.
Jasper had anders beslist. Niet dat hij zo graag aan alle droevige uren wilde worden herinnerd, maar hij vond, dat nu híj eindelijk kon bepalen om bij haar te kunnen zijn. En minstens een keer per week verzorgde hij verse bloemen op haar graf. En genoot bij van de rietpluimen, die hij erop had laten planten. Hij vond al lang, dat dit mooie symbolen voor het leven zijn. Groen en fris in voorjaar en zomer. Stevig, geel en prachtige kuiven in het najaar en winter.
Nu zou hij er samen met Harry naar toe gaan. Samen daar op hun eigen manier bidden.
Jasper had geen tranen meer, die waren in de loop van de jaren wel verdroogd. Maar toen Harry zijn verweerde hand – die hij vroeger zo had bewonderd, wanneer bij viool speelde – in de zijne legde, zag hij in diens ogen wel tranen. Maar daar werd niet nu en niet later over gesproken. Vrienden voor het leven. Tot er ook hier een overblijft. Om voor het graf van de ander te zorgen.
