Pensioenologen gevraagd ….

0
484

Als er iets opvalt in een jaar regeren van het zo oude kabinet Bakenende dan is het wel de studiedrang van onze ministers. Het begon al met een honderd-dagen-verkenning. En daarna werden er een groot aantal studie- en onderzoekscommissies ingesteld, wanneer de moeilijke, dan wel weerbarstige partijen in de Tweede Kamer met wantoestanden kwamen aandragen. Ook een vorm van regeren, wanneer je daar voor kiest.

En niet zo vreemd met een oud-professor aan het hoofd. Maar het zal toch niet gebeuren, dat een volgend kabinet met een Minister voor Onderzoek en Studie zal komen opdraven ? Wordt de huidige lijn doorgetrokken, dan zal hij werk genoeg hebben.

Zo kan men niet alleen de zaak aardig vertragen, wanneer het onderwerp niet al te populair is. Maar een onderzoek is nooit weg. Als er later dan blijkt, dat er nog een aantal andere instanties zijn, die zich met hetzelfde bezig houden, dan wordt het echter een belachelijke zaak. Vooral als beloofd is het aantal ambtenaren (drastisch) te verminderen, al was het maar uit bezuiniging-oogpunt.

Toch zijn er in het dagelijks leven ook nog een aantal zaken, waarvoor men zich sociaal gezien, graag een opleiding zou wensen. En die er nog steeds niet zijn. Hoeveel ellende zou niet voorkomen kunnen zijn, wanneer er een cursus zou zijn, waartoe alle aanstaande paren naar toe gezonden konden worden, voor ze samen een gemeenschap, een familie stichten?
En hoe zou het kunnen zijn, wanneer opvoeders eens vakkundig laten voorlichten over bv seksualiteit, het gebruik van drugs en zo voor hun kinderen ?

Een ander kwam ter sprake, toen mijn broer en zijn vrouw ons onlangs eens bezochten.
Terwijl de vrouwen in de huiskamer de ‘problemen’ rond handwerken uitdiepten, gingen Harry en ik in de tuin onder de parasol onze eigen problemen ontleden. Nu ja, onze ? Het was meer zijn probleem, waarmee hij me werkelijk verraste.
> Ik heb een relatie !
> Nou, die heb ik ook en zelfs wel meer dan een !
> Nee, ik bedoel echt een verhouding. Met een andere vrouw. Met Netty.
Ik was echt stom verbaasd. Niet alleen, dat het kennelijk om een echte buitenechtelijke relatie ging, maar ook over de persoon.
Ik kende Betty en haar man Otto van verjaardagsfeestjes bij Harry. Het waren al vele jaren hun vrienden. Dat was gekomen toen de dochters van Harry op een advertentie in het wijkblad schreven om in een gezin te gaan babysitten. Als jonge middelbare scholieren wilden ze zelf ook wel eens over extra geld beschikken. En Otto en Netty hadden twee heel jonge kinderen, die ze op zaterdagmiddag graag eens thuis lieten om samen gezellig in de naburige stad te gaan winkelen. Omdat dit voor beide partijen heel aardig lukte, werden de contacten per familie wat groter. ‘s Zomers met z’n allen op de fiets naar het strand, wanneer er niets viel in te kopen. Nee, niet op zondag, want Otto was kerkorganist, dus de zondag werd als regel >thuis< doorgebracht. Toen hun kinderen naar school gingen vond Netty weer werk. En werd daarmee, zeker in hun families, een buitenbeentje. Maar daar was nu een eind aan gekomen. Op 58-jarige leeftijd was ze met vervroegd pensioen gestuurd. Een half jaar later bleek ze onder behandeling van de dokter te zijn. Ze zag het niet meer zitten. Hoewel ze zich aardig op deze tijd had voorbereid door een aantal gepaste, niet te dure hobby’s te beginnen, was er toch iedere keer wel weer wat in huis, dat ze niet aan kon. Otto was vier jaar eerder gepensioneerd. Omdat zijn vrouw die jaren gewoon was blijven werken had hij zich zo ingesteld, dat hij deed en liet, wat bij hem opkwam. Hij was geen man om vrijwilligerswerk te gaan doen. Zijn baan als organist was hem genoeg, hij moest tenslotte ook de begeleiding van twee koren nog verzorgen.
De toestand van Netty verergerde, maar een oplossing kwam niet in zicht. En zo gebeurde het dat middels sms’jes en iemeels Netty steun zocht bij mijn broer Harry.
Die deed zijn best om haar op deze manier zo veel mogelijk te steunen. Het hoeveel liet hij aan Netty over. Die moest maar aangeven, waar ze behoefte aan had. Uit de iemeels werd dat niet duidelijker. Hij besloot daarom te suggereren, dat er misschien wat meer een rol speelde, dan alleen maar hartelijke kus bij ontmoetingen en vertrouwelijke iemeels. Uit de verhalen begreep hij, dat Otto haar het leven niet makkelijker maakte. Die had weinig begrip voor haar toestand, dacht, dat ze de boel beduvelde. Zonder dat ervoor een reden aan te wijzen was. Dat uitte zich dan door op alles wat ze deed controle uit te oefenen. Op zich geen ramp, maar het was geen blijk van groot vertrouwen. Zelfs niet na de vele jaren van vriendschap met Harry en zijn gezin. Trokken de families gezamenlijk op, dan was er geen vuiltje aan de lucht, maar een paar dagen later kwam er dan al weer een noodkreet.
Op de verhulde uitdaging van Harry kwam weer een openhartig antwoord. Nee, hij moest niet denken, dat er sprake was van verliefdheid. Het was zuiver en alleen een bijna onbeperkt vertrouwen, dat Netty in Harry had opgebouwd in de vele jaren van vriendschap voordien.
> En toen begreep ik, wat er werkelijk aan de hand was ! Ik weet niet hoeveel procent van alle West-Europese vrouwen er zo over denken, dat zal per land wel verschillen. Maar door weer als huisvrouw terug te keren in een oude baan, daarmee hebben zij zich niet alleen een financiële zelfstandigheid geschapen, ze zijn ook maatschappelijk onafhankelijk geworden. Naast hun man, partner, was er ook nog een ander, iets anders, de baas, het bedrijf, dat wat over hen te zeggen had. Het belangrijkste daarvan was, is, dat de man, de partner daar niets over had te vertellen. Juist dat, dat vertellen, dat bepaalde hoever de man in het buitenechtelijke leven werd ingewijd. Wilde je niets kwijt, dan hield je je mond. Maar dat was niet zo erg, als hij zelf nog werkte. Maar als thuisman werd dat anders. Hij eist het recht op om »aanwezig« te mogen en kunnen zijn.
En, en dat verklaart dan ook de houding van die vrouwen, zoals Netty, dat zij zelf zich als vesting is gaan zien, die verdedigd moet worden. En daarom, ook van andere mannen, zoals ik (Harry) geen verliefdheid verlangen, want dat komt direct aan haar persoonlijke ik. Daarmee verliest zij niet alleen haar werk maar ook haar persoonlijkheid, die zij in die >dubbele< jaren heeft opgebouwd.
En de dreiging van dit, van dergelijk verlies, dat veroorzaakt volgens mij, die geestelijke problemen bij die vrouwen. Bij Netty. In zoverre was haar opmerking een openbaring voor mij.

Toen kon ik ook weer eens wat zeggen,
> Alleen erg jammer voor Otto, en misschien voor veel andere mannen. Als die zich bewust zouden worden van hun situatie, dan zouden ze zich pas zorgen over de trouw van hun vrouw, partner moeten gaan maken, wanneer die geestelijke crisis over is !! Want pas op dat moment zijn die bereid een deel van die (vermeende ?) zelfstandigheid op te geven. Maar dat betekent dan wel, dat ze wel toegeven een aan verliefdheid buiten de deur. Ik vraag me alleen af, hoe moet je dat aan die kerels vertellen ? En wel zo, dat ze het nig geloven ook ! Het zou voor die vrouwen wel een stuk makkelijker worden.
> Ja, en dan is de cirkel weer rond ! Want ook in huis vraagt een daadwerkelijke gelijkheid, dat partners een deel van hun zelfstandigheid opgeven en aan de ander wijden.