Paul Wienpahl, The Radical Spinoza (New York University Press, 1979). Dertig jaar geleden verscheen dit grandiose boek.
Ik ben vergeten door wie ik op dit boek kwam. Maar ergens las ik erover bij iemand wiens enthousiasme mij aandreef en die ontdekking heeft mij niet teleurgesteld. Toen ik probeerde te achterhalen wie mij de aanleiding kon hebben gegeven om nieuwsgierig naar dit boek te worden, keek ik mijn intussen flinke hoeveelheid Spinoza-boeken door – om tot mijn verbazing te ontdekken dat nergens dit boek in index of bibliografie voorkomt. Het eerst ging ik zoeken in Tinneke Beeckman (red.): Spinoza. Filosoof van de blijheid, omdat zij er haar beter verstaan van Spinoza door een zen-ervaring in beschreef. Wienpahl verdiepte zich immers ook eerst lang in Zen, voor hij over Spinoza schreef. Maar hij komt in dat boekje niet voor. Nergens komt hij voor.
Mij overkwam ongeveer wat ik bij George Sessions in een artikel over Arne Naess las: “I was now open to understanding Spinoza from a more organic/psychological/spiritual perspective. l was helped in this by the forceful and humorous personality of the late UC Santa Barbara philosopher, Paul Wienpahl, and by his Zen Buddhist organic approach to Spinoza in his book The Radical Spinoza (1979).” [Van hier] Dit kwam ik vanmorgen tegen toen ik eerst het blog apart over Wienpahl schreef.
