Over Spinoza’s invloed op het deïsme en Thomas Jefferson

0
345


Dit blog houd ik kort om alleen maar te verwijzen naar een lopend
deïsme-debat.


N.a.v. het boek van David Barton, The Jefferson Lies (2012) – waarin de naam van Spinoza overigens niet voorkomt – was er een felle discussie over de aard
van het christendom resp. deïsme van Thomas Jefferson. Thomas Kidd, geschiedenisprofessor
aan de Baylor University in Texas, schreef over “The David Barton controversy”
[
cf.]. Er volgden anderen en daarop verscheen: “Defending
The Jefferson Lies: David Barton Responds to his Conservative Critics” een stuk
van 40 pagina’s en 192 noten! [
PDF] Dat was alweer enige jaren geleden.


Thomas Kidd greep daar nog eens op terug in een recente
column, “What is Deism?” waarin hij het deïsme van de Founders Fathers nog eens
aan de orde stelde [
cf.]


Dit is weer aanleiding voor zijn collega om een duit in het
zakje te doen. Die collega, geschiedenishoogleraar aan dezelfde universiteit,
Baylor University, en verdediger van het christendom, Philip Jenkins  [cf.] liet
vandaag een stuk verschijnen over “The Deist Revolution” [
cf. NB daar alweer verdwenen, maar hier nog te vinden].
Daarin geeft hij korte informatie over de hoofdfiguren van het Engelse deïsme: John
Toland, Thomas Woolston, Thomas Chubb, Anthony Collins en Matthew Tindal. Hij
schrijft: “All were influenced by the work of Baruch Spinoza, who published his
Tractatus Theologico-Politicus in
1670, and his scholarship had a huge influence in England.”


Tegen het einde stelt hij vast: “Jefferson stood exactly in
that century-old Deist tradition.”
En z’n laatste alinea luidt: “By the by, the British Deists have been much
discussed in the writing on the Radical Enlightenment by Margaret Jacob,
Jonathan Israel, and others. I am puzzled as to why Israel sees the movement as
so wholly derivative of Spinoza, as little more than a footnote in fact. Just
call me a skeptic.”