Gisteren, woensdag, bezocht ik voor de laatste keer dit jaar een opleidnginstituut om er een gastles te geven aan verpleegkundigen in opleiding.
Dat lesgeven is wel het leukste onderdeel van mijn verwerken. Ik merk dan keer op keer dat de dingen die heftig misgingen in mijn leven, niet voor niks plaatsvonden. Het dal van mijn bestaan is nu een kennisbron voor jonge mensen die anderen beroepsmatig willen helpen.
Ik was gisteren aldus op het Leewenborgh college in Maastricht.
IK had een dik uur verteld over mijn ervaringen in de psychiatrie, en dat was, na afloop, goed voor een interactief vragen-halfuurtje.
Het interessantste aan dit alles is dat er na afloop altijd wel een of twee studentes naar me toe komen en dan spontaan beginnen te vertellen over de dingen de ze herkennen vanuit hun eigen leven, over hún moeilijkheden. Ik bemerk dan dat ze zich heel kwetsbaar durven opstellen en me heel persoonlijke dingen toe vertrouwen.
Hoe gek het ook moge klinken, maar dat soort van meiden studentes doet me deugd.
Ik zie ze als pareltjes, talenten of ruwe diamantjes die bijgeslepen moeten worden.
Ik – als wijze man
– geef ze altijd nog het advies dat je vanuit 'je eigen kwetsbaarheid (h)erkennen' anderen het beste kunt helpen. Maar goed. Wie ben ik……..
Verder ging ik na afloop van deze woensdag nog even uitgebreid
eten in café Zondag. Ik bestelde er een broodje gerookte kipfilet met spekjes en een lepeltje mosterdmayo.
hmmm……Alleen dacht ik: "arme kip, ik hoop dat je ook alles uit je leven hebt gehaald"………
Om daar tenslotte te verdrinken. in de ogen van de serveerster.
_______________________________________________________