Beste Maurice,
Ik heb nog een vraagje voor mijn onderzoek naar psychisch lijden en herstel daarvan; Kun je zulke volgens jou zulke erge psychische problemen hebben dat je echt niet (en nooit) meer aan je eigen herstel kan werken?
Groetjes,
Yvette den Brok
Beste Yvette
een poginkje tot een antwoordje op je vraagje:
Vanuit mijn werk kom ik oa een dag per week op een afdeling waar chronische patienten wonen. Over het algemeen kwijnen deze mensen weg in een schijnbaar zinloos bestaan.
Perspectief is er niet voor hen, en de omgeving (veelal medisch opgeleide mensen), gelooft ook niet in een perspectief voor deze mensen.
Wat er daar gebeurt is verschrikkelijk, mensen (patienten) verinnerlijken deze boodschap van wanhoop en gedragen zich dan ook als 'ik kan niks meer' en 'waarom zou ik nog iets willen?'
Ik ga nu een dag per week met iemand – een zgn 'hopeloos geval' – boodschappen doen in heerlen-centrum, en daar zie je dan dat die meneer zijn patiëntrol afgooit en daar daadwerkelijk geniet van een gezonde omgeving. Én daar voor het eerst weer eens lacht.
Nu is hij al zover dat hij zelf aan de verpleging vraagt of iemand met hem meegaat, iets wat eerder niet in hem opkwam, want dit is geen 'standaardactiviteit' in de ogen van het veelal gehospitaliseerde personeel.
Herstel is dus niet van 'gek' naar een betaalde baan, maar zit m ook en vóóral hier in, in kleine (maar evenzo grootse) dingetjes.
groeten maurice
Ps: Herstel zit maw dus vaak in hele kleine dingen, die – helaas -oh zo gemakkelijk over het hoofd worden gezien. Je hebt alleen mensen
nodig die hier oog voor hebben. Veelal zijn dat mensen die zelf te maken hebben gehad met ernstig psychisch lijden en vandaaruit weten wat helpend kan zijn,
ook al lijkt alles nog zo hopeloos.
______________________________________________________________