Omzien in wrok….

Een van de te velen…..

Op het scherm verscheen het beeld van een man. Het was een duitse zender, dus men kon weten, dat het om een duitser ging. En ook zijn uiterlijk liet niets te raden over. Een duitse boer dus. Die als zo vele leeftijdgenoten een iets te zware buik voor zich uit droeg. De eerste informatie, die hij prijs gaf was zijn leeftijd: 80 jaar. Zag je hem niet aan. Een door de vele buitenlucht getaande figuur, die stevig in zijn schoenen stond. Zo een, waarvan iedereen op het eerste gezicht kon zeggen >die haalt de honderd nog wel!<.
Maar zijn gezicht straalde heel wat anders uit, iets, dat beter bij het programma paste, waarin zijn optreden een plaatsje gekregen had. Niet bepaald iemand, die eindelijk »in ruste« kon gaan. Die zijn bedrijf eindelijk aan een van zijn kinderen had kunnen overlaten.

 

Al wandelend, waarschijnlijk langs zijn eigen landerijen begon hij te vertellen. Op zeventienjarige leeftijd was hij, met alle jongens van zijn klas, uit school gehaald en naar een kazerne overgebracht. Daar kregen ze een opleiding van een week tot soldaat en direct daarna werden de meesten op transport gesteld naar Frankrijk, waar een maand eerder de geallieerden waren binnen gevallen. Hij had – een soort – geboft ! Voor de engelse tropen uit hoefden ze alleen maar te vluchten. Zonder een schot gelost te hebben.

Totdat ze naar het oostfront werden overgeplaatst. Dat was toen al verschrompeld tot de Oekraïne. Met de Russen en de Polen tegenover zich. Maar hier hoefde hij niet op genade te rekenen. De tweede dag al kwam zijn afdeling oog in oog te liggen met een russische tank. Het was of hij, of wij. Zijn Gefreiter had het geluk, dat zijn eerste anti-tankgranaat doel trof. De bemanning kwam een voor een naar buiten kruipen, de brandende tank ontvluchtend. De zelfde commandant schreeuwde als waanzinnig > Schieten, schieten, schieten.

 

>>En ik zag hoe de man waar ik mijn mitrailleur op gericht had in zijn rug werd getroffen. Stukken kleding sprongen van hem weg, hij hief beide armen in de lucht en om een vreemde manier werd de helmmuts van zijn hoofd gerukt. Had ik dit gedaan?
En toen gebeurde het !
Als kreeg ik een soort orgasme. Of ik uit mijn vel sprong en een nieuwe huid aannam. Dit had ik gedaan !! Dat kan ik ook. Ik ben Heer over Leven en Dood. Het is me gelukt! Ik holde weg om nieuwe munitie te halen. De volgende uren zag ik alleen nog maar vluchtende schaduwen, het waren zelfs geen mensen meer. Deze mocht ik allemaal dood maken !

Ik, ik, ik ! Mijn oorlog, voor mijn vaderland.

 

De volgende dag, toen ik wakker werd vertelde de knul, die naast me lag, dat hij 18 was geworden. Ikzelf nog steeds 17 jaar oud. En pas toen besefte ik wat ik was.

Nee, geen heer meer over leven en dood. Maar gewoon een moordenaar, die net zo makkelijk een mens neer knalt als een konijn in het veld de nek omdraait. En, wat nog bedrukkerder was: ik voelde me als een jong vogeltje, dat uit het nest viel en alleen nog kon vliegen om z’n nek te redden. Maar dan daarna het vliegen nog als enige optie aanvaardde, om verder te kunnen leven.

 

Toen ik in augustus uit gevangenschap vanwege mijn jeugd werd vrijgelaten, was al een groot deel van deze ervaringen weg gestopt. Direct weer aan het werk, op het land. Een meisje, een huwelijk, de kinderen. Alsof er nooit iets ergs gebeurd was. Je deed alles, alsof alles ook vanzelfsprekend was. Je wassen, het eten, het studeren en werken, het vrijen en het ruziemaken. Het genieten van je kind, het beleven van je sport. Je vrienden en de dorpsfeesten.

Alles wat hier buiten viel, was als was er een persoonlijk IJzeren Gordijn. Niemand er uit en liefst niemand erin.

 

Maar ik hoefde niet tot 1990 te wachten, mijn vrouw stierf voordat Duitsland weer één werd. Mijn IJzeren Gordijn was dus gevallen en ik stond weer terug in een vreemde wereld, die ik feitelijk had afgezworen. Je wordt door je verleden ingehaald.<<<
De man vertelde hoe hij ging zwerven, nadat zijn zoon het bedrijf had overgenomen.
Naar Frankrijk, naar Polen en de Oekraïne. Hij bezocht de slagvelden, de onmetelijk grote kerkhoven. Eerst die met de voor hem bekende namen. En zo kwam ‘s nachts de oorlog bij, in hem terug. Toch vond hij, dat hij een paar vroegere concentratiekampen moest bezoeken. Om er zeker van te zijn, dat wat er verteld werd, geen leugens waren.

 

Maar dat was het, dat hij de nazi’s verweet. Zij hadden als kind nog een machine van hem gemaakt, ingesteld om ongevraagd te doden. Met als enig argument, dat, zou hij niet de »vijand« doden, die het zeker hem zou doen.

 

Waarom kwam juist nu alles weer in zo’n omvang naar boven ?
Er was een statistiek verschenen over het aantal oorlogen, die na mei 1945 de wereld en dus de mensheid had geteisterd. De miljoenen, die daarna weer als gevolg daarvan, waren overleden. Niet alleen door oorlogshandelingen, maar ook door honger en uitputting. En een net zo groot aantal mensen, dat als vluchteling zijn vaste plek had moeten achterlaten. En waarom dat allemaal ?

 

Omdat er een minimum aantal leiders nodig is om een groot deel van de wereldbevolking tot lijder te maken. Maar het zijn de leiders, die het minst te lijden hebben. Die schuiven elke avond aan in het bed van een meer of minder mooie, of rijke, of belangrijke vrouw. Wat zou je je druk maken, wanneer er miljoenen jouw bevelen opvolgen? En waarom je zorgen maken, wanneer je een kliek om je heen weet, die jouw bevelen nog een wettelijk tintje weet te geven?

 

Zoals de man later eens tegen een gewezen medestrijder kon zeggen:
De nazi’s konden ons destijds nog naar waarheid vertellen, dat het om ons vaderland ging. Tegenwoordig is het de wereldeconomie, die de leiders doet besluiten hun duizenden volgelingen over de hele wereld te zenden. Iedereen voor het goede doel.
Maar men vergeet, dat, wat ik heb ervaren. Een soldaat, die gevochten heeft, is geen normaal mens meer. Zijn blinde vlek beslaat zijn hele achterhoofd. Wordt hij van het verdringen niet gek, dan vervolgen hem zijn daden, die hij onder die omstandigheden door zijn leiders zijn opgelegd.

Dat behoudt hij tot aan zijn dood. De bommen, raketten en granaten blijven vliegen. De condensstrepen van de verkeersvliegtuigen zijn net zo wit als die van de bommenwerpers en vliegtuigen met parachutisten. Sta je als een gewoon mens op aarde, dan weet je het verschil pas, als het te laat is. Er op vertrouwen kun je nooit.