In dit blog knoop ik nog wat verspreide losse eindjes aan
elkaar. Wel aardig is de indruk die iemand heeft van het boek De ketter en de hoveling van Matthew
Stewart dat de relatie tussen Spinoza en Leibniz daarin zou worden geschetst
als de relatie tussen Mozart en Salieri [cf.]
In: Hermann Hesse’s Steppenwolf
In het verlengde van een vorig blog over Mozart, Goethe en Spinoza, kan ik nog op Hermann
Hesse’s Steppenwolf wijzen, waarin de hoofdpersoon, Harry Haller, laat merken
door Spinoza’s filosofie beïnvloed te zijn, als eerder Mozart-expert geweest te
zijn. In een samenvatting en analyse is te lezen: “In spite of his commitment
to optimism and faith, Mozart resides in the realm beyond the purely physical
world of Steppenwolf. Hesse goes back to Spinoza's theory again and describes
Mozart and the other Immortals existing in a substantive state in the heavens.
Steppenwolf longs to join Mozart and the other Immortals because they abide in
a plane where there is no division. Such a place would finally allow him to
join the wolf and human natures, as well as his other selves, into a complete
composite. Then he could finally achieve unity with God and know peace.” [Cf.] Ik laat het hier bij – het is wellicht een onderwerp voor
ooit een apart blog.
