Zo, bijna een jaar na de dood van de »poolse« paus is het tijd voor een legende, die met hem te maken had.
Niet alleen met hem, maar ook met een amerikaanse, jonge non.
En Maria, de Maria van Medjugorje in Bosnië.
Het was nog in de jaren, dat bedevaarten naar Medjugorje niet zo algemeen bekend waren. Er was zelfs in de r.k.-kerk een zekere weerstand, om de verschijningen in die plaats als een »teken van de hemel« te erkennen.
In de Verenigde Staten leefde een niet katholiek journalist, die er mee te maken kreeg. Hij had een beroepsmatige nieuwsgierigheid ontwikkeld en reisde er naar toe. Als niet-katholiek was hij minder bevooroordeeld en vond, dat hij er vrijer over kon schrijven. Het is niet bij een bezoek gebleven, maar na een aantal bezoeken heeft hij wel zijn beroep ingeschakeld en over dit fenomeen een boek geschreven.
Of het nu door dit boek was, of door andere publicaties van hem, op de een of andere manier voelde een jonge non, verpleegster van beroep een neiging, dat ze daar ook eens naar toe moest. Door haar natuurlijke scepsis geremd werd het steeds uitgesteld, tot ze met een groep kon meereizen, die ook »de rest van Europa« zou bezoeken. Zou ze op het laatste ogenblik nog twijfelen, kon ze altijd bij die groep blijven en weer naar huis terug reizen.
De twijfel week niet en zo kwam zij met die groep aan in Italië. Natuurlijk Rome en Vaticaanstad op het programma.
Om voor haar zelf een eind aan alle twijfels te maken, had ze zich voorgenomen, dat, wanneer paus Johannes Paulus 2 tijdens de algemene week-audientie – waar haar groep ook voor uitgenodigd was – haar persoonlijk zou laten weten, dat ze moest gaan, zij aan die »oproep« gehoor zou geven.
De audientie was toen nog in de oude audientie-zaal. Het was haast een eed aan zichzelf. Hoe groot was die kans, dat dit zou gebeuren helemaal, in zo’n als altijd overvolle zaal?
De audientie begon en ontwikkelde zich volgens de normale regels. Toespraken, begroetingen, uitwisselen van geschenken, gebeden. En ten slotte de zegening van de aanwezigen.Er was van alles gebeurd, maar waarop onze amerikaanse zuster wachtte, dat had zij niet gezien.
Nou, dat wordt dus gewoon terug naar huis met het vliegtuig.
Aan het einde werd afscheid genomen en toen nog liep de paus, omgeven door zijn »staf« vanaf het podium naar de uitgangsdeur. Min of meer vlak langs de plaats, waar de amerikanen stonden opgesteld. Maar nog steeds geen teken of wat dan voor gebaar ook in haar richting. De stoet had de uitgang bereikt.
En toen gebeurde het.
Alsof onze zuster de enige persoon in de hele zaal was.De paus gebaarde aan zijn gevolg, dat ze moesten stoppen.
Hij zelf draaide zich om. En keek langer dan een volle minuut de zuster aan. Nog steeds, alsof zij zich alleen in de zaal bevond.
Toen knikte hij met zijn hoofd. Twee maal en heel nadrukkelijk.
De zuster werd door de stroom volk de zaal uitgevoerd. Ze zag niets van haar omgeving door de stroom tranen die uit haar ogen viel. In haar hotelkamer pakte ze haar koffer.
Ging naar de reisleider, die van haar oorspronkelijke bedoeling op de hoogte was. Die was door het verhaal zo getroffen, dat hij haar via een romeins reisagentschap een reis naar Medjugojre regelde en een telegram zond naar haar klooster in de VS.
Het einde is even zo kort als nuchter.De zuster kwam daar aan, zag, bad en heeft ruim drie jaar daar in het ziekenhuis gewerkt onder de vele, zieke pelgrims voor ze weer naar haar klooster terugkeerde.
