"Wat is de essentie van jouw herstel", dat vroeg een voormalige hulpverlener me laatst eens. Ik was verrast door die interessante vraag, want hulpverleners zijn over het algemeen namelijk slecht in goede vragen stellen. "Is de essentie van jouw herstel dat jij nu een baan hebt?" De conclusie – opgesloten in zijn vraagstelling – vond ik begrijpelijk.
Maar de essentie van mijn herstel is niet dat ik een baan heb, of dat ik in de gelegenheid ben wat columns te schrijven. De essentie van herstel is dat ik het vermogen om voor mijzelf te denken heb teruggewonnen, dat ik weer een doel heb in mijn leven en dat ik mijn eigen manier heb gevonden om met de druk van het leven om te gaan.
Ik heb nog steeds terugvallen. Maar ik vraag me nu steeds af of dat wel zo erg is. Soms dan slaap ik te weinig en raak ik overprikkeld. Dan kan mijn angst weer op de loop met mij gaan.
Ik kan mijn huidige baan weer verliezen, maar dat geldt voor jou ook. Er is geen garantie voor een consequent succesverhaal.
Maar ik weet nu dat ik de innerlijke kracht heb om dergelijke tegenslagen te verwerken. Dat ik kan bouwen op de kracht van mijn eigen ervaring.
Dát is een ontdekking die elk persoon met een psychiatrische aandoening kan doen, hoe ernstig zijn diagnose ook moge zijn.
Het meest ondersteund bij dit alles, voelde ik me overigens door mensen die een vergelijkbaar herstelproces doormaakten of al wat verder waren..
Hulpverleningsrelaties zijn, en dat blijkt nu ook uit onderzoeken, van veel minder belang voor iemands herstel.
Luister je eigenlijk nog?*
* Column cliëntenblad GGZ Heerlen
_______________________________________________________
