Zoals blijkt uit het blog van gisteren hield ik me afgelopen dagen even bezig met het zgn. Spinoza-portret dat zgn. van Hendrik van der Spyck zou zijn. Daarbij was ook te lezen dat koningin Sophie, de echtgenote van koning Willem III, volgens Ernst Altkirch “einer Verehrerin des Philosophen”, dat is: Spinoza, geweest zou zijn. Daar wilde ik wel iets meer over te weten zien te komen, want een mede Spinoza-fan wil ik graag nader leren kennen. En het zou toch wel iets bijzonders zijn als er ooit in paleis Noordeinde en later in Huis ten Bosch iemand had gewoond die zich in Spinoza verdiepte. Daartoe ging ik het in de Maastrichtse bibliotheek Centre Céramique beschikbare materiaal na wat ik daarover kon vinden.
Het hád gekund. Ze was een intellectueel begaafde vrouw met grote culturele belangstelling. Ze had een voortreffelijke opvoeding en privé opleiding genoten en veel groten leren kennen. Haar vader, de koning van Württemberg, had haar altijd bij staatszaken betrokken en haar b.v. uittreksels en vertalingen laten maken van in het Frans gestelde politieke stukken en dikwijls met haar over Europese politieke zaken gesproken. Deze achtergrond werd wellicht de belangrijkste bron van haar latere ellende met haar man, de latere manische koning Willem III die haar overal buitensloot en geen enkele taak toebedeelde – haar zelfs buitensloot van de opvoeding van haar oudste zoon ‘Wilwil’. Ze had aanleiding in de vele brieven die ze schreef aan haar Engelse vriendin, Lady Mallet, dikwijls over haar situatie te klagen: “Mijn leven is hard en eenzaam” (29 april 1844); “Ik geloof niet, dat doodgaan moeilijk is. Leven is een veel zwaardere opgave” (23 maart 1876).
