Graag wijs ik op een artikel, Afghanistan Without Illusions, vandaag in The New Republic, geschreven door Barry Gewen, voormalig redacteur van The New York Times Book Review, wat hij zo’n twintig jaar geweest is. Ook schreef hij voor The Times, World Affairs, The American Interest, World Policy Journal en Dissent.
Hij probeert te analyseren wat de Amerikanen met hun retoriek over het 'brengen van vrijheid en democratie in de wereld' eigenlijk aan het doen zijn.
Daar we het op dit weblog al wel vaker gehad hebben over het wellicht beïnvloed zijn van Thomas Jefferson door Spinoza, is misschien interessant te zien hoe Barry Gewen een Jeffersoniaans idealisme zet tegenover een meer Hobbesiaans realisme van Spinoza. Ik citeer twee alinea’s en verwijs voor de rest naar het artikel.
“Spinoza argues for democracy not in a Jeffersonian mode but in a Hobbesian one. In the best Hobbesian fashion he says that every individual seeks what is to his or her benefit, that “we call good or bad that which is advantageous, or an obstacle, to the preservation of our being.” Our existence is indeed a war of all against all. Yet because we live among other people, what is most to our advantage is to live under a system of law.
Memorably, Spinoza writes in the Ethics, “let satirists deride as much as they like the doings of mankind, let theologians revile them, and let the misanthropists heap praise on the life of rude rusticity, despising men and admiring beasts. Men will still discover from experience that they can much more easily meet their needs by mutual help and can ward off ever-threatening perils only by joining forces.” And in a turn away from Hobbes, Spinoza writes in the Tractatus Theologico-Politicus that the democratic state is “the most natural form of state.”
