Japie was en is de bolleboos van de familie ! Dat bleek al op erg jonge leeftijd. Hij kon al vroeg naar school, omdat – naar hij zelf altijd zei >>ik ben een vroege leerling, want ik ben als maagd geboren<<. Pas vele jaren later kreeg hij een idee, wat een maagd wel was en in hoeverre dat invloed op z’n leven zou kunnen hebben.
Na drie maanden in groep 1 werd hij in overleg met de gehele lerarenvergadering overgeplaatst naar groep 3! Hij was in beide groepen de steun en toeverlaat van de juffrouw. Als er klusjes moesten worden opgeknapt, was Japie paraat. Van invloed werd in ieder geval, dat hij daar een meisje naast hem kreeg, dat een »late« leerling was. Het verschil was net drie weken. Het werd prompt zijn vriendin, maar toen ze hem begon te bemoederen, was het gauw over.
Vanwege de zeer brede belangstelling, die Japie aan de dag legde, kon hij in tegenstelling tot de meeste jongens van zijn leeftijd nooit zeggen, wat hij >later worden wilde<.
Zeer ingrijpend, zoals later bleek, was de eerste buitenlandse vakantie van de familie.
Naar Italië en in een hotel. Dan kon men wat makkelijker ter plaatse bestuderen, wat de meest aantrekkelijke oplossing was wanneer je uit de diverse mogelijkheden moest kiezen. Camping, appartement huren, familie-boerderij, enz. In de kamer naast die van Japie sliep een italiaans echtpaar met een beeldschone dochter, twee jaar ouder dan Japie. Zoals in het buitenland veel voorkomt, taalverschillen zijn onder kinderen geen beletsel om een normaal leven te leiden.
Japie was nu zeven en Carolina was negen. Ze waren op de nachtelijke uren na onafscheidelijk. En na die vakantie was het voor Japie volkomen duidelijk. Carolina’s vader was… uitvinder. Zij vertelde, dat pa al negentien octrooien op zijn naam had staan. >>Het is net, of mijn vader nooit hoeft te werken. Hij hoeft alleen maar uit te vinden!<<. Dus Japie wilde ook uitvinder worden.
Vanaf de tweede keer gaf de familie de voorkeur aan een appartement in Italië. Japie hoopte, dat ondanks dat ook Carolina in de zelfde weken daar aanwezig zou zijn. Hij vond het niet zo erg, want nu kon hij haar ‘s morgens ophalen en ‘s avonds wegbrengen naar het hotel.
In de derde vakantie, die weer samenviel, gebeurde iets, dat zijn praktische kennis met een schok versterkte. Hij was met Caroline in zee aan het ravotten. Op zeker moment gleed een schouderbandje van haar bovenstukje omlaag langs de natte, gladde huid. Beiden verstijfden. Voor hij het wist zei hij:>Nu ben je net je moeder!<. Het gezicht van Caroline werd zo rood als haar bikini. Zij begon richting strand terug te waden. Japie zei tegen haar rug >Daar hoef je toch niet kwaad om te worden !< Caroline draaide zich om en terwijl ze zei >En haar heb ik ook al!< liet ze in een vlugge beweging haar broekje zakken om het gelijk weer op te halen.
>Jouw pa en mijn pa scheren zich toch ook iedere morgen om geen baard te krijgen, dat kun jij toch ook ?<. Caroline lachte niet, maar zei >Dit hoort zo. Mijn oma zegt, dat dit de schoonheid van de vrouw bepaalt!<.
Het werd geen buitengewone prestatie voor hem om als 18-jarige al in Delft te gaan studeren. Zijn pa zei altijd trots >Wat zijn ogen zagen, konden zijn handen!< Hijzelf zag het anders. In de derde klas van het middelbaar onderwijs zei hij
>Ik ben geen alfa, ik ben geen beta, maar ik ben een delta-leerling!<
Als er gevraagd werd, waarom naar Delft dan zei hij altijd
>Ik ben helemaal gek van die >Ir.< titel ! Die is zo gaaf, zo cool, zo gek, dat ze in Duitsland zelfs zeggen >Irre!<.
Die trots van hem werd niet door de hele familie gedeeld. Op de familiefeestjes kon hij beter zijn mond houden. Oom Hugo, oom Albert en oom Henk hadden ook allemaal in Delft gestudeerd en meenden daaraan het recht te ontlenen, hem soms leuke, soms vervelende plagende opmerkingen en vragen te moeten maken en stellen.
>En, kerrel, hab je al wat uitgevonden voor je moeder ?<
>Zag, je mag wel opschieten met uitvinden, dadelijk is er niets meer uit te vinden. Dan hebben we alles al!< De laatste opmerking werd door Japie gepareerd met
>Dan ontwikkel ik wel een machine om de natheid van vloeistoffen te meten. Die is er dan vast nog niet!<.
De zomer voor zijn vier en twintigste verjaardag gaat hij nog een keer met de familie mee naar Italië. Hij mag, nadat zijn ouders zijn vertrokken nog 2 weken in een hotel nablijven, als beloning voor het behalen van zijn titel. Toen hij op ‘n middag terug kwam van het strand, bleef hij als door de bliksem getroffen staan. Op het terras van het hotel zag hij aan een tafeltje een jong stel zitten. De vrouw had een baby aan de borst, de man zat er helemaal als trotse vader bij. Maar het enige, dat hij goed zag was, dat het Caroline was, die daar zat. Kennelijk met man en kind.
>Alles is me tot nu toe gelukt. Deze laatste slag heb ik verloren. Je kunt in het leven niet alles hebben en krijgen!<
Nu, vijftig jaar later zit Japie aan een tafeltje, weer op ‘n terras. Van een koffiebar, tegenover de plaats, waar vroeger HET hotel stond. Aan de andere kant zit zijn kleindochter met tussen hen in een kinderwagen. Hieruit stegen al minstens een kwartier zeer onwelluidende en doordringende klanken. Haar vriend en de pa, student te Delft, was de herrie ontvlucht door aan de bar hun bestelling op te geven. Ze hadden elkaar leren kennen tijdens een toevallig samenvallende praktijkmaand in de fabriek van Japie. Je ziet, dat je nooit kunt voorspellen hoever een praktijk wordt beoefend! De techniek staat voor niets.
Maar het luide gehuil is toch wel akelig, de langslopende mensen op straat houden zelfs in om de boel eens te bekijken.
Dan zegt zijn kleindochter >Jij vindt het toch niet gek, hé opa?
Japie weet direct wat zij bedoelt.
> Mijn korte broek is nog steeds een raar fenomeen hier in Italië, een borst met een baby is een al zeer oude gewoonte!
De jonge vrouw maakt met een knoopje haar zonnebloes los. En inderdaad, het achterkleinkind zwijgt! Ook al opvoeding, dat je nooit met een volle mond mag praten ? Van de voorbijgangers is er niemand meer die kijkt.
Opa glimlacht, maar zijn nazaten weten niet waarom. Hij denkt terug aan ene Caroline, die zich ook schaamde voor haar jonge borst, maar trots was op de zwarte schoonheid volgens haar grootmoeder.
Ja, het leven was toen en is nog steeds »irre!«.
