Marja Pruis schrijft in haar rubriek in De Groene Amsterdammer over de – in Engeland meest geliefde – roman Middlemarch van George Eliot en over Zadie Smith's essay ‘Middlemarch en iedereen’. Ik citeer daaruit deze alinea:
"Zadie Smith typeert in haar essay ‘Middlemarch en iedereen’ George Eliot als een van die zeldzame schrijvers die gevoel en kennis met elkaar kon verbinden. ‘Ervaring was voor Eliot een machtige manier om te weten,’ schrijft ze. ‘Ze twijfelde er niet aan dat ze evenveel geleerd had van het beminnen van, bijvoorbeeld, haar levensgezel George Lewes, als van het vertalen van Spinoza. Wanneer Dorothea echt groots wordt (eigenlijk pas in het derde deel van de roman als ze Lydgate en Rosamund te hulp komt), dan is dit omdat ze eindelijk de waarde van een emotionele ervaring heeft erkend.’ "
