In de loop van de tweede helft van de 19e eeuw
begonnen fabrieken van koffie, thee e.d. maar vooral van chocolade als marketing-middel spaar-/ruilplaatjes (trade cards) in te
zetten om de verkoop van en binding van klanten aan hun waar te bevorderen. Veel
van die vaak honderd jaar oude plaatjes worden nog steeds verhandeld.
In Duitsland was Stollwerck, dat in 1839 als chocoladefabriek begon en zich snel
uitbreidde in Europa en Amerika waar het omstreeks 1900 tot de tweede grootste
chocoladeproducent uitgegroeide [cf. wiki], de
eerste die spaarplaatjes introduceerde. Al vanaf 1840 werden kaartjes aan
verpakkingen toegevoegd. Vanaf 1897 werd begonnen met themaseries van telkens
zes kaartjes die in albums konden worden bewaard. Die albums werden zeer
populair en er werden tussen 1897-1903 al miljoenen spaarplaatjes uitgezet. [Cf.]
In 1908 werd door Stollwerck’s Chocolade een dergelijke
serie van zes plaatjes (93 x 48 mm) verspreid, bestaande uit afbeeldingen van Peter Paul
Rubens, Anthony van Dyck, Rembrandt van Rijn, Jacob Isaakszoon van Ruysdael, René
Descartes en Baruch Spinoza.
