Vaste lezers hier weten dat ik zélf jarenlang geworsteld heb met een dwangneurose (in mijn geval uitte zich dat in een vorm van smetvrees).
Vandaag was ik op huis bezoek bij een bijzondere man. Bijzonder in de zin dat hij vorige week ontslagen was, na 15 jaar, uit t psychiatrisch ziekenhuis.
Hij is volslagen gehospitaliseerd en nog erg gevangen in zijn dwang (óók smetvrees).
Ik besloot een uurtje te praten met hem, over vanalles. Ik dacht, na een uurtje ofzo, aan zijn mimiek te zien dat zijn angst wat afnam. Door het kletsebessen.
Hij durfde het aan om met mij de winkel in te gaan. Maar t was niet makkelijk voor hem. Want ik kon zijn angst haast voelen.
Maar wat was ik trots op hem dat hij t flikte. De winkel ingaan en een magnetronmaaltijd kopen.
Ik zag me zelf helemaal terug in hem.
Ja, zo moeilijk was t ooit voor mij geweest. Ooit!
Het huisbezoek incl de boodschappen, namen 3 uur van mijn tijd in beslag. Maar ik vond dat ik t moest doen: 2 uur te lang blijven.
Ik ben dus meer van t maatwerkhulpverlenen. én niet zo'n 50 minutengesprekjesjongen die doorsjeest dan naar de volgende hulpvrager. Om daar dan óók half werk af te leveren.
_______________________________________________________
