Deze spreuk van de Radboud Universiteit van Nijmegen, "In Gods naam gelukkig", die al zou teruggaan tot op Willibrordus, de eerste bisschop van Utrecht, past goed bij de in een antropomorf-achtige God gelovende astronoom Heino Falcke. In 2011 kreeg hij de Spinozaprijs. Hij hield woensdag 15 oktober een lezing voor het Soeterbeeck-programma over: "Tussen de sterren. De mens, God en het heelal".
De dag tevoren stond in Trouw een interview met hem met een soort dubbelboodschap. Enerzijds werd uit zijn mond opgetekend: "in de hele ontwikkeling van het heelal maakt het helemaal niet uit of wij er zijn os niet. Het kan de natuur niet schelen of wij er zijn." Maar dan was er ook nog God en hij zei: "Ik geloof niet dat liefde een uitvinding van de mens is. Dat is niet iets dat wij ontwikkeld hebben." En daar kwam God: "Hij is de oorzaak van het heelal. En: "Voor mij zijn al die natuurwetten ook Gods wetten. Ze vloeien voort uit wie God is." Dat laatste is taal die ook Spinoza hanteert. Maar dan:
"Het doel van het universum is liefde."
Gisteren werd het korte verslag ervan op de Soeterbeeck-website geplaatst. En daarin lezen we: “maar pas sinds de ruimtevaart kunnen we de aarde zien met de ogen van God – van een afstand namelijk.” Zo'n godsbeeld dus. Ik wens hem hier toe: wees "In Dei nomine feliciter."
