Over Hayy Ibn Yaqzan van Ibn Tufayl, een Arabische filosofische novelle, schreef ik een blog over de titel van de eerste en latere vertalingen en een blog over de eerste vertaler in het Nederlands.
De novelle vertelt het verhaal van het ontstaan van menselijke kennis, beginnend bij tabula rasa tot en met de hoogste, mystieke, directe goddelijke ervaring, via het eerst geleidelijkaan doorlopen en doorgronden van de noodzakelijke directe ervaringen. Zonder hulp van de samenleving of van de conventies van de religie kan wetenschappelijke kennis bereikt worden als voorbereiding op de weg tot (mystieke) wijsheid en de hoogste vorm van menselijk kennen. Ook toont het verhaal in het slothoofdstuk dat de waarheid van de religie en die van de (natuurlijke) filosofie hetzelfde zijn, maar dat die van de religie wordt overgebracht via symbolen die nu eenmaal beter begrepen worden door de massa en die van de filosofie via inwendige logisch-rationele betekenissen, los van symbolen. En aangezien mensen verschillen in begripscapaciteit, vergen zij ook verschillende instrumenten die hen tot begrip en redding brengen.
Voor ik in een later blog verder ga in het verkennen van een mogelijke relatie van Spinoza met dit boekje van Ibn Tufayl, wil ik eerst in dit blog een samenvatting geven van het verhaal Hayy Ibn Yaqzan.
