Vervolgblog over Ibn Tufayl’s Hayy ibn Yaqzan, de geschiedenis van het jongetje dat alleen opgroeit op een eiland en geheel op eigen kracht de hoogste filosofische waarheden ontdekt. Het verhaal, in de 12e eeuw geschreven, werd in Europa heel bekend. Na de Koran en de 1001 nachten is dit het derde meest vertaalde boek uit de Arabische wereld. Wat toch wel behoorlijk wat zegt.
In mijn vorige blog over Ibn Tufayl’s meesterwerkje citeerde ik uit de inleiding van vertaalster Remke Kruk: “Het was een op instigatie van Spinoza gemaakte vertaling van de juist in Engeland verschenen Latijnse versie van dit werk.”
Had ze dat misschien van het in 1974 bij Brill in Leiden gepubliceerde boek van Sami S. Hawi: Islamic naturalism and mysticism: A philosophic study of Ṭufayl's Ḥayy bin Yaqá¹£Än?
Hawi ging in zijn studie trouwens nog een stapje verder. Maar waarom zou Kruk als vertaler dan niet Bouwmeester genoemd hebben die Hawi immers in zijn voetnoot op blz. 22 noemt.
