Tja. Ik was me een partij nerveus. Maar ik had t voordeel dat ik de laatste spreker was. De twee mensen voor mij – eentje was professor, de ander wetenschappelijk onderzoekster – hadden een ingewikkeld verhaal. Ik denk dat de meeste mensen in de zaal hun verhaal nauwelijks konden volgen. Ik overigens ook niet.
Mijn nerveusiteit slonk. Want. Een presentatie van mij gaat immers altijd in 'jip en janneke-taal'.
En waar ik op hoopte, gebeurde.
De eenvoud van wat ik vertelde – ik bleef mezelf, tenminste dat probeerde ik – schudde de zaal wakker.
Na afloop kreeg ik veel, erg veel warme én bovenal persoonlijke reakties.
Vreemd eigenlijk. Dat mensen die je een spiegel voorhoudt – de doorgeleerde projectmanagementcounselers en watallemaalnogmeer meneren en mevrouwen – het meest enthousiast, en persoonlijk waren werden.
Zoals een ijskast die ontdooit.
_____________________________________________________
