Hoe moeilijk blijkt de scheiding tussen kerk en staat – ook in Israël

Misschien moet hier op dit weblog ook eens aandacht besteed worden aan wat nazaten van Spinoza intussen uitspoken. Al in de tijd van Spinoza hadden de gevestigde Sefardische joden moeite met de komst in groten getale van Ashkenazische joden die op de vlucht waren voor de vervolging die ze in het Oosten van Europa ondervonden.

Van integratie tussen beide joodse richtingen is het nooit echt gekomen – ook niet in de eeuwen sindsdien. De Sefardische joden ontvluchtten wegens vervolging Spanje en Portugal in de 15^e en 16^e eeuw, waarna de meesten zich vestigden in bepaalde streken rond de Middellandse zee en b.v. van de Ottomanen vestigingsplaatsen kregen waar ze geduld werden; sommigen kwamen zoals bekend in Nederland terecht. De Ashkenazim (‘Deutschen’) kwamen uit het Oosten. De meesten van hen spraken jiddisch, waren i.ha. armer; onder hen bevonden zich ook de zgn. chassidiem, de zeer vrome volgelingen van de Ba'al Shem Tov, de vrome erenaam van rabbijn Yisroel ben Eliezer (1698-1760).

Ook bij de grote ‘intocht’ na het ontstaan van de staat Israel in 1948 bleven de verschillen tussen beide stromingen bestaan. Lange tijd kwamen er trouwens veel minder Sefardische dan Europese en Oost-Europese (Askhenasische) joden, wat uiteraard samenhing met de Shoah die de Sefardische joden in Noord Afrika niet bereikt had.

Vandaag kwamen de verschillen en de wederzijdse strijd scherp tot uiting in een massale protestdemonstratie van ultra-orthodoxe, in meerderheid Ashkenasische joden die in Jerusalem en Bnei Brak, vlakbij Tel Aviv, massaal de straat opgingen. Waarom?

De Ashkenasisch-orthodoxe ouders van de Beit Yaakov school in de nederzetting Immanuel willen hun kinderen gescheiden houden van die van de Sefardische ouders.