Hoe men (geen) melk in de wijn kan brokkelen…

 Ongeveer twintig jaar geleden vertelde ik in een gesprek met ‘n vriend en geestelijk leidsman, dat ik niet van plan was te gaan stemmen. Hij was stom verbaasd.

Een oud-vakbondsman had toch nog wel zo veel begrip voor democratische rechten, dat hij er gebruik van wilde maken ?
>?Als het echt moeilijk voor je is, moet je gewoon eens de partijprogramma’s doorlezen. Dan zul je ongetwijfeld wel een partij vinden, die de komende regeringstijd jouw ideeën zal verdedigen!
> Maar dat is het nou juist!! Ik heb het gedaan! Maar de ene partij wil dit en een hoop andere dingen, die ik ook voorsta, niet, en bij een andere partij is het net andersom. En dan weer zijn er een aantal goede zaken te lezen, maar dan hebben die weer als grondprincipe ooit een republiek, en ik ben ‘n Oranjemens! Niet zozeer om de mensen dan wel om het systeem.

 

Het gevolg was dus, dat ik toen wel overwogen niet ging stemmen. Ik kon het met mijn geweten niet in orde brengen.
Is dit nu gewoon, zo maar, emotioneel te noemen? Ik heb het toch serieus overwogen ?

Daar is in de volgende jaren eigenlijk maar weinig aan veranderd.
Nee, het is zelfs nog sterker geworden.

 

Op de eerste plaats door het systeem. Men kiest overwogen een partij, geeft daar op de verkiezingsdag je stem aan, omdat je denkt dat er in de nabije toekomst op basis van dat gekozen partijprogram dat voor je gedaan gaat worden, wat je ervan verwachtte. Dat wat je met jouw stem voor had.
Maar dat gaat na drie dagen al mis ! De koningin geeft een informateur opdracht na te gaan, welke alliantie op basis van de verkiezingsuitslag het meest tot de mogelijkheden behoort.
En wat dreigt er dan al van dat gekozen partijprogramma over te blijven?
Ik wil wel meespelen, maar dat pik ik niet!
Als hij meedoet, dan wil ik niet !
Het lijstje kan vrij lang worden.

Want zo moeten er ook nog de gewenste poppetjes worden aangezocht en die moeten dan ook nog willen.
Het resultaat mag zich laten zien, staat er dan in de kranten. Maar niet in mijn eerdere verwachtingen. Van de mij gewenste realiteit blijft weinig over.

 

Ja, zeggen de politici dan, je kunt niet allemaal je zin krijgen, want dan zouden er wel drie miljoen partijen aan de verkiezingen meedoen.

En dan ontstaat de echte vraag >Hoever gaat democratie ?<
Is het toch niet de grootst gemene deler van alle hardschreeuwers?

Want dan hebben we een draaimolen, waar we eerder nog voor het rad van avontuur gestaan hebben. En dan komt er een mevrouw of een meneer (zijn geen waarde-oordelen!!) langs uit een ver land en die gooien met nog grover woorden en daden zand in de machine.
Luister je niet, nou, geen nood. We stoppen de hele zaak en je hebt al helemaal geen kermis meer. In corruptie gevoelige landen noemt men dat afpersing, maar tussen naties is het wel geoorloofd.

Je gooit er gewoon een mandje leugens doorheen, flink husselen en niemand ziet meer het onderscheid. En vele jaren later, na ettelijke slachtoffers, die altijd het meest zijn gevallen tot meerder eer en glorie van die grootmuilen en hun economische belangen, dan hoor je vanzelf, voor je bedankt wordt, dat het leugens geweest zijn.
Waarbij het meest voorkomend excuus altijd is die van het Neurenberger Proces !
We hebben HET niet geweten ! Er is in 60 jaar nog maar weinig veranderd. En zo stinkt de politiek verder.

 

En dan is er natuurlijk nog de zondebok van de economie.
Wat is tegenwoordig nog één land in de economie?
We zijn blokken, die ook weer onder de -democratisch juiste- grootste invloed staan van de »zwaarste« leden. Maar die hebben globaal gezien maar weinig melk in de wijn te brokkelen, omdat het water ook al schaars wordt.

Het is de geldmachine, die de politiek zo’n tien jaar geleden in gang gezet heeft.

Sparen is uit, aandelen zijn in.

 

Af en toe is het wel leuk, wanneer een land internationaal »wat ruimte« gekregen heeft. Dan zijn er altijd wel een paar ministers, die zich op de al dan niet brede borst kloppen, dat het »ons« land weer veel beter gaat. Of zij beursdirecteur in New York, Tokyo of Frankfurt geworden zijn.
Maar ondertussen zuchten wij weer onder de gevolgen een of meer nieuw uitgevonden of geïmporteerde dierenziekte, die de hele boel weer op z’n kop zetten. En wat te denken van dat onstandvastige klimaat, dat de oogsten iedere keer weer opnieuw beïnvloedt? Je kunt er niets aan doen, allemaal, maar we moeten er wel mee leven.
En er is geen politieke partij, die daaromtrent in haar programma enige ruimte kan of durft geven.
Maar WIJ moeten het er wel mee doen.

Gaan we in november allemaal weer stemmen ?
Het alternatief is nog grauwer, dan de resultaten, die we er van kunnen verwachten.