Zondag kreeg ik een mailtje van een meisje uit een van de zelfhulpgroepen die ik begeleid. Het was een 'paniekmailtje'. Ze had een baan gekregen via een open sollicitatie. Zomaar. Onverwacht. En ze was onzeker, dat ze het niet zou aankunnen die 32 uur op een tankstation. En het was niet precies wat ze wilde.
Ik schreef haar terug dat ik dacht dat ze het werk heel goed zou aankunnen. En dát ze het wél waard was om aangenomen te worden. En dat t een opstapje naar meer, leuker werk, zou kunnen zijn.
Haar eerste werkdag zit er inmiddels op.
Vandaag kreeg ik weer een mailtje. 'Dat het zo goed was gegaan en dat ik een kanjer was. Ik? ja ik! Want ik zei, volgens haar, net altijd de juiste woorden die haar stimuleerden om door te gaan.'
Het enigste wat ik doe, is blijven geloven in haar omdat haar dat zelf nog niet lukt. Meer niet. Ik doe eigenlijk niks. Zij doet t helemaal zelf.
Soms denk ik dat ik de meest dankbare baan heb die je maar kunt bedenken. En voel ik me rijk. En pink ik een traantje weg.
______________________________________________________