Max Müller was de zoon van de lieddichter Wilhelm Müller,
van wie Schubert enige werken op muziek heeft gezet. Zijn moeder, Adelheide,
was een afstammelinge van Johann Bernhard Basedow, oprichter van de
Philanthropin, de "School voor Mensenvrienden" in Dessau. Max Müller
verloor op jonge leeftijd beide ouders; zijn vader overleed toen hij nog geen
vier jaar oud was, en hij werd grootgebracht door een familielid, professor
Carus, in Leipzig. Daar bezocht hij de Nikolaischool en vanaf 1841 de
Universiteit van Leipzig, waar hij klassieke filologie en filosofie studeerde.
Daarnaast leerde hij Arabisch en Sanskriet, onder de indoloog professor Hermann
Brockhaus. [nl. wikipedia] Wat je daar dan weer niet in vindt: “Er wurde
1843 mit einer Dissertation über das 3. Buch der Ethik Spinozas zum Dr. phil.
promoviert.” [Cf.] Deze Müller die zich tot oriëntalist zou ontpoppen,
werd dus doctor in de filosofie, met een dissertatie op De Affectibus, op
z’n 19e! Dat mag wel even in een Spinoza-blog.
[cf. The Gifford Lectures – 100 years of lectures on natural
theology]