Graag wijs ik op een interessant artikel dat Filip Buyse
aanbiedt op academia.edu en waarin hij een eigen steentje bijdraagt aan
het vele dat al over Spinoza’s opvattingen over “de onmogelijkheid van
zelfmoord” is geschreven (zie daarvoor ook zijn uitgebreide bibliografie).
Volgens Spinoza geldt: Nulla res, nisi à causâ externâ, potest destrui [Ethica
3/4] – niets kan vernietigd worden tenzij door externe oorzaken.
Filip baseert zijn analyse, waarbij hij met enige nieuwe
ideeën zegt te komen, op de Cogitata
metaphysica. Met name grijpt hij terug op Spinoza's definitie van leven in
CM II/6: Quare nos per vitam intelligimus vim, per quam res in suo esse
perseverant – “onder leven verstaan wij op onze beurt de kracht waarmee een
ding in zijn bestaan blijft volharden.” Spinoza benadrukt dat die kracht
begrepen moet worden als de conatus (essentie) of ‘kracht’ waarmee een eindig,
singulier ding in zijn bestaan volhardt.
