Bestuursvoorzitter Roxanne Vernimmen van Altrecht, een Utrechtse instelling voor geestelijke gezondheidszorg, wil dat op termijn 5 tot 10 procent van het personeel ervaring heeft als patiënt. ‘Het komt de behandeling van de patiënt ten goede als een deel van het personeel weet hoe het voelt om opgesloten te zitten in een psychiatrisch ziekenhuis.’

Destigmatiserend
Bovendien hoopt Vernimmen dat de inzet van ex-patiënten destigmatiserend werkt. ‘Niemand schaamt zich voor een gebroken been. Want je wordt er als persoon niet op aangekeken als je je been breekt. Maar iemand die doordraait wel. Die wordt vereenzelvigd met zijn ziekte.’

Inmiddels zijn naar schatting zo’n vijftig ervaringsdeskundigen werkzaam in de psychiatrie. ‘Het is geen modegril’, zegt Vernimmen. ‘Dit is echt een cultuuromslag.’

Er moeten nog wel weerstanden worden overwonnen. Het zittende personeel is bang dat de nieuwkomers vaker zullen verzuimen en dat ze vertrouwelijke informatie niet voor zich kunnen houden. De nieuwkomers brengen hun persoonlijke ervaringen in, ‘terwijl veel hulpverleners bang zijn als het te persoonlijk wordt’, weet Vernimmen.

Wat ik ervan denk?
Ik denk dat heel wat professionele hulpverleners in mijn instelling mij als een gevaar zien. Als  ervaringsdeskundige met een dienstverband lukt het me namelijk keer op keer om door hun vakjargon heen te prikken. Dat ik werk vanuit mijn eigen psychiatrische ervaringen,  vinden de meeste hulpverleners akelig, heel akelig.
Een collega die ook 'gek' geweest is: het gooit hun denkkaders  in puin. Door mijn frisse inbreng worden ze gedwongen om hun vastgeroeste denkkaders over 'gekzijn', ter discussie te stellen.
Dat is helaas nog 'not done', hun methoden zijn immers 'evidence based', kortom wetenschappelijk onderzocht.

Mijn methode van werken?  ach laat ik er ook maar wat jargon  tegen aan sodemieteren: 'practice based',  zoiets. Oftewel werkend met mijn boerenverstand.

Doe toch eindelijk  eens 'normaal' in de zorg, jongens…..