De Kerstcrap-serie: in de dagen naar kerst bespreken we de kitscherige,
vertrouwde en grappige kerstgewoontes
Naast dat het moment van bezinning (vrede op aarde, naastenliefde) en lekker eten,
is Kerst ook het moment om weer eens met ingewikkelde sociale codes geconfronteerd te worden.
Zoals: de kerstkaart. Een marginaal onderwerp, maar toch altijd weer even actueel, deze tijd van het jaar.
Je kunt ze sturen, dan krijg je ze ook terug, die hang je op en dan is er niks aan de hand.
Je kunt zo ook niet sturen. De achterliggende redenen zouden kunnen zijn:
- dat je het gewoon echt ieder jaar vergeet.
- Dat de meeste van je vrienden geen kerstkaartstuurders zijn,
- en je dus ineens schrikbarend burgerlijk lijkt.
- Dat bijna alle kerstkaarten lelijk zijn en dat je dat niemand wil aandoen.
- Omdat op Britse kerstkaarten roodharigen gediscrimineerd worden.
- Omdat zelf knutselen niet lukt of teveel tijd kost en je dus in september had moeten beginnen.
- Omdat ze – dankzij drukte bij TNT – allemaal toch te laat komen.
- Of gewoon omdat je van deze tijd bent en van veel vrienden geen volledig adres hebt,
- enkel telefoonnummers en mailadressen.
Maar toch. Want wat doe je met de kerstkaarten die je wel krijgt?
Het is natuurlijk gewoon heel attent en aardig van al die mensen die wel
de moeite nemen dit gezellige ritueel in acht te nemen.
Niet-beantwoorden is onbeleefd, of niet?
Bellen of te sms-en om te bedanken, en meteen te zeggen dat jijzelf niks stuurt
maar dat dat niet persoonlijk is, misschien weer erg overdreven.
Of is het een idee om een aantal kaarten achter de hand houden,
om aan de stuurders terug te sturen? Gewoon, omdat het nou eenmaal hoort?
Online een kaartje sturen kan ook.
Maar is dat wel vergelijkbaar,want het gaat toch ook juist om het ‘etaleren’
(voor het raam ophangen aan een waslijntje met van die rode en groene miniwasknijpertjes)?
Is de kerstkaart überhaupt nog wel van deze tijd?
