Een breed scala aan ervaringen….

Een fenomenale winst, een schokkend verlies.

Er waren eens twee politici. Die zijn er nog meer, maar doen er hier niet toe. De een noem ik maar Jan, de ander Pieter. Hollandser kan het nieter !
Geografisch gezien kan men zeggen, dat de een ‘n scheveninger, of een vlaardinger naam heeft, terwijl de ander niet zo zeer aan haring, dan wel aan mosselen doet denken. Aangezien ze elkaars opponenten waren deze week,

dacht ik terug aan de Hoekse en Kabeljauwse Twisten, maar dan aangepast.

 

Voor de nationale spreekbuis bij uitstek zei Jan, dat Pieter een leugenaar is. Voor mij trapte hij een open deur in, maar de huidige toestand is toch wel zo, dat hij de volgende dag nederig om politieke vergiffenis moest vragen. Maar wie de spreker tijdens de voorstelling gezien heeft, kan weten, dat hij het heel erg meende !
En na die vergiffenis kwam dan dat politieke fenomeen,

iets dat zelden voorkomt, maar toch…

 

Pieter vond, dat hij moest zwijgen. Nu gold al buiten de politiek dat >>men voor de waarheid altijd moet uitkomen<. Maar vanaf dit ogenblik zorgde Pieter voor iets unieks.

Hij zwijgt !
Ook politiek mag de waarheid nu dus gezegd worden !!

Voor deze keer dan ???

 

Nu nog hopen, dat hij gauw echt bekeerd, zodat de Grote Waarheid van al jaren geleden ook eens op die tafel mag kunnen komen, waar ze nu onder geschoffeld is.

Jammer, als we dan echt de geschiedenisboekjes weer over moeten schrijven !

 

Maar een ongeluk komt voor Pieter zelden alleen. Eens was hij de baas – en daarmee medeverantwoordelijk – voor een van de strengste ministers, die we ooit moesten ondergaan voor inburgering zaken. Op straffe van weet ik voor discriminerende beperkingen werden de nieuwe nederlanders verplicht om nederlands te leren. Anders zou het nooit wat worden met ze.

Maar wat doet deze zelfde man deze week ? Hij spreekt studenten in Wageningen toe, met als hoogst »geplaatste« aanwezige persoon, onze eigen koningin, zijn baas !

En wat blijkt ? Hij, met zijn strenge eisen voor vaak onderontwikkelde immigranten, doet er een knieval voor een internationaal tintje en een belediging voor de hoogst aanwezige persoon, die goddank nog steeds mag verwachten in haar eigen land in haar eigen taal aangesproken te worden.

 

Mijn goede vader zou in al zijn eenvoud gezegd hebben

>wat een onbeschofte vlerk van 'n kerel !<

 

Ik zelf vind het met meer maten meten veel erger. Dat doet niet iemand, waar het hele land – en niet het buitenland – zijn vertrouwen in gesteld moet kunnen hebben. Maar ook hier zal hij wel niet op reageren.

Weer een waarheid, die gezegd kan worden.
En zou hij ter verontschuldiging er op willen wijzen dat het >>een uitermate internationaal gezelschap betrof<<,

dan zeg ik maar
>>Wij wonen hier in een technisch goed toegerust land. Als er behoefte bestaat om mensen internationaal toe te spreken, voorzie ze dan van een geluidsverbinding. Dat doen de grote mensen in Brussel en New York ook. En wees er trots op, dat je jezelf de zelfde beperkingen oplegt, als die , waartoe je de nieuwe nederlanders, die een veel mindere opleiding genoten hebben, zo hebt verplicht.

 

Om met zijn partijfunctionaris te spreken (bij de aanklacht van leugenaar) > Het zegt meer over de man, dan over de in Nederland beschikbare techniek<.

 

 

Opera is een ander fenomeen. Daar houdt een mens van, of het zegt hem niets.
Duidelijker dan politiek is muziek een gegeven, dat voor de helft af hangt van de schrijver en de andere helft van degene, die het uitvoert. Dat geldt dan driedubbel voor de vocale muziek. Je brengt de mogelijkheden van jouw stem in. Maar daarbij moet je zorgen, om er nog wat van te maken. Dat kan zijn: je eigen gevoelens er i leggen. Of: de bedoeling van de componist zo goed mogelijk benaderen.

En zo kan men nog meer bedenken.
Dit geschreven hebbend kan men zeggen de roem van een uitvoerend kunstenaar (m/v) beschreven te hebben.

 

De dood van Luciano Pavarotti is dan zo’n gelegenheid om daar eens bij stil te staan. Hij kan nu alleen nog maar liggen. Op het tijdstip, dat ik dit vastleg, in een kist in de kathedraal van Moderna, waar hij zoveel jaar geleden al als koorknaap mocht zingen.

 

Hoe hun leven ook geweest mag zijn, het kan goed zijn, dat hij nooit voor een heiligverklaring in aanmerking komt. Maar LP is wel bestemd om in die immens grote lijst van Eeuwige Namen te worden opgenomen. Waarom Cleopatra, Nero, Churchill, Callas wel en hij niet ?

Hij heeft zoveel gepresteerd en daarmee zoveel mensen, al was het maar even, gelukkiger gemaakt.
Zijn vakmanschap zal wel breed uitgesponnen worden in vele en veelsoortige media. Voor mij onderscheidde hij zich door het brede spectrum van zijn werk. Zoals andere zangers en zangeressen bekend, beroemd zijn geworden vanwege een of enkele opera-rollen, anderen omwille van bepaalde opera-componisten, voor Pavarotti bestonden er geen grenzen.

 

Maar voor mij speelt zijn lichamelijke grootheid een rol! Wanneer bijna iedereen tegenwoordig op allerlei manieren zegt, roept, brult, dat je moet bewegen, vooral om slank te blijven, dan zal ik met dankbaarheid aan LP blijven terugdenken.

Niemand zal kunnen beweren, dat hij een zittend leven geleid heeft. Maar hij heeft tot aan zijn laatste concert zijn servet nodig gehad om het zweet weg te waaien, dat zijn enorme lichaam moest produceren. En daarbij komt nog wat.

 

Als een uroloog zegt >>Mijnheer Overmans, wanneer u 30 kilo’s afvalt, dan is zeker en vast uw impotentie over !<< dan denkt mijnheer Overmans > Nou, dan maar geen kindjes meer!<<. Maar mijnheer Pavarotti wist dan nog met die dertig kilogrammen wel een tweeling te genereren.
Dus dan denk ik, dat ook op iedere medische wet wel een uitzondering mogelijk is.

 

Laten we hopen, dat Luciano Pavarotti voor altijd van al zijn pijnen verlost zal zijn en de rust gevonden heeft, die ieder mens op leeftijd steeds meer nodig krijgt.

Hem vergeten zal moeilijk worden.