Dromen zijn geen bedrog.. kunnen wel bedrieglijk zijn

0
479
Men mag toch wel aannemen, dat ieder mens wel eens een droom heeft. Niet zo een, die ‘s nachts voorbij komt, om haar of hem te bewijzen, dat alles in orde is. Dat zegt men wel, nietwaar, mensen, doe niet dromen, leven niet.
 
Nee, het gaat om dromen, die je echt eens zou willen waarmaken.

Er zijn er, die je je kunt voorstellen. Een avondje uit met een beroemde filmster of toneelspeler, een diner in een bekend restaurant.
Het enige, dat je tegenhoudt – nou ja, enige … – is, dat je die mensen niet persoonlijk kent of het geld niet hebt om daar te gaan eten.

 
Het wordt al wat anders, wanneer die dromen verder uitstijgen boven het gewone leven. Het bestijgen van een berg – al heel letterlijk -, een rondreis langs de exotische eilanden in de Stille Oceaan of overwinteren op Spitsbergen, een wandeling over de Chinese Muur, duiken in het Grote Koraalrif. Er is altijd wel iets dergelijks te verzinnen.
 
Leuker is het om iets echt graag te willen doen, wat binnen de mogelijkheden ligt, maar waar je in het gewone dagelijks leven niet toe komt. Maar misschien is juist dat wel schrijnender, dan die echte onbereikbaarheden.
 
Gewoon omdat je er wel nooit het geld voor zal hebben. Een reisje naar Parijs en dan die stad vanaf de Eiffeltoren bekijken. Of een van de beroemde kastelen van Duitsland. Over EuroDisneyLand.
 
Hoe kom je erop, om hierover na te denken ?
 
Het bericht van deze week, dat de Eurotunnel feitelijk failliet is. Die had ik nu wel eens graag willen »zien« !
 Stom natuurlijk, want iedereen, die door die – en iedere andere – tunnel rijdt, ziet er feitelijk niets van. De trein verdwijnt in een donker gat en je weet, wanneer het weer licht wordt veertig minuten later, ben je in Engeland.

Maar het idee, dat men zo’n werk tot stand heeft gebracht, is op zich al een van de grootste momenten van de 20e eeuw.

 
En dan de wetenschap, dat zo’n »instelling« failliet zou zijn!
Een tekort van negen miljard euro’s is niet even wat.
 
Wanneer je bij Albert Heijn staat af te rekenen en je komt negen eurocent te kort, dan moet je echt een van je boodschappen terug gaan leggen in het vak.
 
Het zijn, zoals gezegd wordt, al tekorten, die opgebouwd werden bij de uitvoering van de bouwplannen. Geld moet worden geleend, want de materialen en de arbeiders moeten worden betaald. We zijn hier tenslotte niet in een aziatisch land. En dan is twaalf jaar later het bedrag wat aan rente voor dat geleend geld moet worden betaald groter dan de schuld zelf. Maar meer dan de inkomsten, die de reizigers en goederen opbrengen, kun je niet bedenken.
Men kan geen excursies tegen betaling gaan organiseren om het technisch kunstwerk eens »anders« te gaan bekijken.
Plus, dat er allemaal extra voorzieningen getroffen moesten worden, die eerder niet te voorzien waren. Vooral beveiligingsmaatregelen.
 
Zou het niet een goede zaak zijn, dat de Europese Unie zo’n onderneming zou moeten »socialiseren« en dan exploiteren? Helaas, geheel natuurlijk tegen de Vrije Markt Werking, die ze zelf voorstaat !
 
Maar het buiten bedrijf stellen is natuurlijk de minst logische oplossing. Dat wordt het over 50 jaar net zo iets als een bezoek aan Pompeï nu!