Is het de Waanzin ten top ???
Een eeuwenoude gewoonte van verhalenvertellers begint met de zin
>>Er was eens in een ver land in het Oosten….<<<
Maar tot in een zeer recent verleden zijn er steeds weer nieuwe verhalenvertellers, die of vertellen uit dat zelfde verre verleden, of er zijn er, die er een actueel tintje aan
willen geven. En het is zeker, dat er dan wel iemand komt, die er een >musical< van wil maken.
Zo lang de regisseur zich beperkt tot een fantasiewereld is het niet zo belangrijk uit welk land die her-verteller komt.
Een nationale ramp kan dan de reputatie van iets leuks totaal omdraaien. De chef-regisseur is in de wereld niet van enige invloed ontbloot. En gebruikt die om het »doel-land« een stempel op te drukken. En zo, dat de hele wereld zich daar achter schare, of ze nu van de musical houden of niet.
Het verhaal gaat dan zo, dat dit land op enig ogenblik net zo technisch onderlegd zal zijn, als het vaderland van die regisseur. En zijn kennis en techniek zal gaan gebruiken. Om het land van die regisseur aan te vallen. Ondanks de enorme afstand.
Maar ze zijn overtuigd, dat dit zal kunnen lukken. En gaat het fout, dan geeft het nog niet. Want zal z¡j het niet overleven, dan krijgen ze een mooie beloning na hun dood.
Maar die regisseur doet een beroep op een aantal getrouwe vazallen. En die – zonder naar hun achterban te luisteren, want dat zijn ze nauwelijks gewend – graag hun medewerking willen verlenen. En hiermee krijgt deze musical een realistische achtergrond. De regisseur wil de grote afstand gebruiken om »tijdig« een bedreigende raket te vernietigen. Die dus het eigen grondgebied nooit zal moeten bereiken.
De techniek moet zo zijn, dat zo'n raket = van een kernlading gaat de regisseur bij voorbaat uit = dus zoveel duizend kilometer eerder zal ontploffen, dan boven zijn thuisland.
Dat projectiel vliegt op een bepaalde hoogte. Waarschijnlijk nog hoger, dan de al zeer vervuilende vliegtuigen, die het zelfde luchtruim te gebruiken.
En dan komt de vraag >>wat gebeurt er met de inhoud van zo'n raket?
Voor iemand, die al vele bommen heeft zien ontploffen en ook de slachtoffers, die ze gemaakt hebben, heeft gezien, behoeft maar weinig fantasie zich hier »iets« bij voor te stellen.
En als je dan ook die beelden van 1945 in Japan herinnert en bedenkt, dat dit soort, dus nucleaire, techniek in die ruim zestig jaar niet heeft stilgezeten, die kan zich heel aardig een beeld vormen, wat de mensen, die dit moeten »opvangen« voor ogen hebben.
Want het is wel het doel van die regisseur, dat die neerslag niet op zijn land terecht komt. Maar op die landen, die zich onder die opvang-installaties bevinden.
En als dat dit door installaties in Tsjechië en Polen wordt veroorzaakt, snapt ieder met het verstand van een basisschool-leerling, dat Europa na de eerste effectieve uitvoering van die musical na de uitvoering alleen nog sprake kan zijn
niet een Eur-opa, want dat zal zijn gemummificeerd tot Eur-mummie.
Is dit wat wij willen ?
Is dit wat we zullen toestaan ?
Maar wie stopt die regisseur ? Wie houdt dit tegen?
Is ons belang in Amerika werkelijk zo groot ?
Waarom dan nog enige moeite doen voor iets in Europa ?
Bazen in Europa, wordt wakker !!!!