Een hulpverlener klaagde tegen mij dat het werken in de psychiatrie steeds lastiger wordt.
‘Lastiger in de zin dat je veel menselijk leed ziet?', vroeg ik.
' Niet alleen dat', zei hij. ‘Maar vooral ook het feit dat ik ontzettend veel moet registreren. Straks komt het nog zover dat ik een Meao-diploma nodig heb om te kunnen werken'.
Ik had oprecht medelijden met de man, en dat komt niet veel voor dat ik medelijden heb met een hulpverlener.
‘Ik vind werken, als ervaringsdeskundige, in de psychiatrie nog steeds leuk', vertrouwde ik hem toe.
Ik krijg geld voor het simpelweg een uurtje met heel boeiende mensen samen te zitten, door hen vertrouwd te worden en te mogen meekijken naar hun vaak heel intieme gevoelens en gedachten die ze dan met mij delen. Vervolgens mag ik mijn eigen talenten gebruiken om er een zinvol gesprek van te maken en als dat lukt, mag ik ook nog eens delen in hum groei én blijdschap.
Op zich is het niet zo erg als mensen dingen zien die anderen niet zien
Of dat ze een denksysteem hebben dat voor anderen onnavolgbaar is,
Of dat dat ze voelen, ruiken, of gewaar worden wat anderen niet beleven:
Voor al deze belevingen geldt nl dat mensen er – met jouw hulp – verder mee kunnen komen,
Én misschien zelfs verrijkt worden, als je er samen naar durft te kijken.
Dát is dé manier hoe je naar je werk dient te kijken.
Verder ga ik ga zo meteen een bom gooien op het zorgkantoor.
Boek jij die actie even weg als een d.112-contact? *
* Column personeelsbad GGZ Heerlen
**Alle lieve mensen bedankt voor de getoonde interesse. Ik ben over ongeveer een maandje weer regelmatig op mijn en jullie weblog, ivm met – nog steeds- lichasmelijk ongemak kan ik nauwelijks langer dan 20 min achter de pc
Tot dan! 
_______________________________________________________
