Zoals al in Opgelucht (2) gesteld, is wat ons mensen op aarde bindt, de tijd te beschouwen.
Wie leeft, bevindt zich op aarde en houdt dat vol door er de tijd voor te nemen.Wie overlijdt, levert zijn tijd in ten behoeve van de volgende generaties. Hij, zij heeft die niet meer. Het is ook niet meer nodig, wat hij, zij is niet meer »van deze wereld«.
Voor de meeste dingen, die we doen hebben we tijd nodig. Vanaf onze hartslag – als je zo gelukkig bent – gaat dat normaal nog automatisch, tot het bouwen van welke constructie dan ook. En daarvoor moet men zich dan inzetten. Meestal na er voor geleerd te hebben, ook al iets, dat tijd vraagt.
Werken ons hart en ademhaling als vanzelf – haast louter door het hebben van tijd – andere lichaamsfuncties moeten worden aangespoord en aangezet. Wie zijn ogen niet open heeft, zal geen boek kunnen lezen, noch televisie kijken.
Beide acties vragen tijd.Deze tijd bepalen we zelf.
Maar dan moet wel de factor »vrijheid« in acht worden genomen.Niet iedereen, zelfs in beperkte zin, kan over een volledige vrijheid beschikken. Zelfs het eigen lichaam beperkt normaliter al de vrijheid. Wie zijn ogen niet kan open houden vanwege de slaap, kan zijn vrijheid niet gebruiken om te gaan autorijden. Wie trek in eten krijgt, die gaat op zoek naar voedsel.
Verder gaande, wie het toilet moet gebruiken kan ook niet zeggen >>dat doe ik vanmiddag wel<<. Maar de beperktheden zijn veelkleurig. Een lerares Frans mag niet tegen de leerlingen zeggen >Vandaag doen we Noors<<. Iemand met de opdracht een deur te maken, kan niet halverwege zeggen >>Ik ga nu even verder met die tafel van vorige week<<.
Een eindeloze rij kan hierop volgen.Maar ergens komt er een tijd, dat we wel zo vrij zijn en die ruimere vrijheid zo kunnen gebruiken, dat er wel gemakkelijk keuzes gemaakt kunnen worden.Dan blijkt, dat we de vrijheid hebben, niet alleen om een keus te bepalen voor ons handelen, al dan niet productief, maar hiermee bepalen we ook in dezelfde vrijheid onze tijd.Daarom is de grootste leugen, die de mens kan produceren de opmerking
Daar heb – of had – ik geen tijd voor !
Wie leeft heeft tijd, dus is het een leugen. Maar we denken ons te kunnen onttrekken aan een verplichting, belofte of toezegging, die we aan een ander mens gedaan hebben.
Eerlijker is het te zeggen
Dat kwam mij onverwacht niet zo uit.
Ik ben het helemaal vergeten.
Er was iets of iemand anders met meer haast.
Ik heb er eigenlijk geen verstand van.
Maar we vergeten nooit te beginnen om – hoe dan ook – excuus te vragen.
