Er staat >anderhalf pond kaas< op je boodschappenlijstje. En dus sta je in de kaaswinkel op je beurt te wachten. De zaak is vol van de bekende geur, zelfs een blinde zou zich in zo’n winkel niet kunnen vergissen. Je bent aan de beurt, wijst naar een van die grote rode mopsen achter de rug van de kaasboer en zegt
>Anderhalf pond van die, graag !
Kennelijk niets in de balie, dus grijpt de man inderdaad achter zich en legt de rode pracht voor zich op de snijtafel. Het bekende kaasmes komt er aan te pas. Dan opent zich voor je ogen de rode huid, die open barst en je ziet de goudkleur van het product, blank als onberoerd vlees. Het eerste stuk van deze rode volle-maan.
Eens schijnt een Zuinige Zeeuwse gevraagd te hebben, waarom ze voor die gaten erin ook moest betalen? Hierop was het antwoord van de verkoper
> Allemaal handwerk, mevrouw ! En u weet, handwerk is altijd duurder dan het machinaal gemaakte. En U krijgt het er van mij helemaal gratis bij !
Toen mijn kaasboer de kaas weer achter hem teruglegde in het vak, was het net, of hij de kaas een wond had toegebracht. Alleen, hier was de omgeving rood en de hap-eruit goudkleurig.
Toen ik bij mijn laatste vakantie een bezoek kon brengen aan Sorrento kon ik onderstaande foto maken, die nu nog iedere dag mijn scherm vult. De omgeving is gelukkig hier niet rood, maar heeft deels de kleur van het gesteente van de rots waar duizenden jaren geleden deze hap is verdwenen. En zeker niet naar de boodschappentas van een klant!
Twee loodrechte wanden links en rechts en, net zo loodrecht, de »eindwand«, die onder het hek begint. De bodem leidt, zwak-hellende naar beneden, richting zee. Je kunt er ook »wandelen«, wanneer je geen schrik hebt voor trappen. Rechts begint die, tot een meter of tien. Dan kom je op een soort overloop, die toegang geeft tot het tweede gedeelte, dat langs de zijwand naar beneden voert. De tussenruimte is opgevuld door een in tweeën gespitste weg, ook om de daling niet te stijl te maken.
Aan het eind ervan vind je een miniem breed strandje, dat men gepoogd heeft het aanzien van een luxe badgelegenheid te geven. Feitelijk alleen een looppad, dat het gedeelte tot de kust het aanzien van een zwembad geeft. Met het helderste water, dat je je kunt bedenken. Zelfs op enige afstand in zee kun je van boven af zien, wat zich op de sterk in hoogte wisselende zeebodem bevindt.
Boven op de rots is men huizen gaan bouwen, verschillende verdiepingen hoog, want de ruimte in de italaanse kustplaatsen in deze streek is beperkt.
Wie naar beneden kijkt, weet, dat achter zich een van de stadspleinen van de stad bevindt. Toen al de »hangplaats« van de plaatselijke jongelui, die op hun al dan niet Vespa-scooters de stilte en de lucht verpesten door en masse en om beurten hun motortjes te laten ronken.
Volgens de een of andere natuurkunde wet zoekt de uitlaatgassendamp zijn weg naar beneden. En zo krijgt de kluft de functie van een open rookzuiginstallatie.
Wie niet al te beste longen heeft doet een adembenemende ervaring op, wanneer men zich net op dit punt bevindt.
En wij bevonden ons juist op dat punt. Er was namelijk een restaurant op de hoek gevestigd, waar ze heerlijk ijs verkochten. Er was een overdekt terras voor en juist dit zorgde ervoor, dat de aanwezige gasten als extraatje een flinke portie uitlaatgas meekregen. Dit ijs-eten werd afgesloten met een fikse astmatische aanval.
Zo blijft dit plaatje en beeld van verschrikking waar enkele honderden meters verder, in een soort parkterras een heerlijk fris alternatief wordt geboden. En een overdonderend uitzicht op de Golf van Napels. Maar daar was geen ijs-restaurant!
Blijft nog de vraag >Hoe noem je zo’n geologisch fenomeen ? Ik heb er nog geen beter woord voor gevonden dan het van oorsprong duitse woord »kluft«, maar ja, onze kusten zijn nu eenmaal niet gezegend met dergelijke fenomenen.
Helaas is de omgeving actueel in beeld door de maffia-oorlog, die nu in Napels woedt. Dit is een zeer oud zeer, dat het er niet makkelijker op maakt -spontaan- van Italië te blijven houden.
De enige troost is, dat dit wel voor ieder land zal gelden. Zelfs voor je eigen vaderland.
