In dit blog doe ik een poging om een mythe de wereld der Nederlandse
Spinozisten uit te helpen.
Je komt regelmatig tegen dat pas door de Franse
Spinoza-studies in de jaren ’60, en dan met name door Alexandre Matheron’s Individu et communauté chez Spinoza (1969)
het belang werd ingezien van het conatus-begrip, zoals Spinoza dat in het derde
deel van de Ethica ontwikkelt.
Dit vind je ook in de lezing “Individu en collectief bij
Spinoza” die Piet Steenbakkers op 22 november 2015 op de Spinoza-dag in
Amsterdam gaf [cf. PDF}
Daarin is te lezen: “Met de conatus hebben we dus Spinoza’s
individuatie-principe te pakken.” Met daarbij de noot: “Pace Garrett, ‘Spinoza’s Theory of Metaphysical Individuation’ [in:
K.F. Barber & J.J.E. Garcia (eds), Individuation
and Identity in Early Modern Philosophy: Descartes to Kant (Albany: State University of New York Press, 1994), pp. 73–101. hier
p. 78]
Dat Garret sterk leunt op de Fransen is na te lezen in dit
hoofdstuk van Don Garrett, “Spinoza's Theory of Metaphysical Individuation,”
dat door de auteur als PDF beschikbaar wordt gesteld.
