“There is no right to punish. There is only the power to punish. A man is punished for his crime because the State is stronger than he; the great crime of War is not punished because beyond the individual there is mankind, and beyond mankind there is nothing at all.” [Clarice Lispector in het korte essay "Observations on the Right to Punisch" in A Época, een blad van rechtenstudenten, in aug. 1941 cf]
Van deze Braziliaanse schrijfster en journaliste had ik tot heden niet gehoord. Ik heb dus ook niets van haar gelezen. Maar gisteren las ik het stuk waarin Sarah Gerard “continues her investigation of the work of Clarice Lispector, tracing the Brazilian writer’s thinking about concepts of eternity,” en ontdekte dat zij op een of andere manier blijkbaar veel van Spinoza’s filosofie in haar werk verwerkte. Dan moet daarover hier uiteraard een blog verschijnen.
En verder googlend lees je ook dit: “The most important Jewish writer since Kafka may have also been a part-time beauty columnist with a penchant for Chanel suits. Benjamin Moser describes his fascination with Clarice Lispector …[hier]” En als je dan de laudaties leest in The New York Times n.a.v. de biografie over haar…” kortom ik moet me misschien schamen…
De joodse Clarice Lispector werd in Oekraïne in het shtetl van Chechelnik geboren en ontving de naam Chaya (leven). Haar ouders emigreerden toen ze nog maar twee maanden oud was, wegens pogroms die haar grootvader het leven hadden gekost en waarbij haar moeder was verkracht, naar Brazilië. Haar moeder verloor ze toen ze negen jaar oud was. Met haar ouders sprak ze jiddisch; ze was de eerste van haar familie die Portugees leerde. Ze groeide op in Recife maar verhuisde in 1934 met haar familie naar Rio de Janeiro waar ze haar school afmaakte en afstudeerde in rechten. Daarna werkte ze als lerares en als journaliste bij twee tijdschriften.
