Carel Peeters drijft wat over de oppervlakte en gaat niet de
diepte in bij zijn bespreking van Maarten van Buuren’s Spinoza. Vijf wegen naar de vrijheid [Ambo / Anthos, 2016]. Gisteren
verscheen zijn bespreking op de website van Vrij Nederland onder de titel “Spinoza
of: eigen meester, niemands knecht,” waarmee hij de omschrijving van Van Buuren
van sui juris overneemt.
Peeters mijmert wat over de Spinoza zoals hij hem al eerder
heeft leren kennen en haalt daar wat uit Van Buurens boek bij. Hij lijkt zich
een beetje te hebben laten imponeren door Van Buurens aankondiging dat hij “het
semantisch veld” in kaart zal brengen van “de verschuivende betekenissen” die
Spinoza aan tot aan de 17e eeuw gebruikelijke filosofische begrippen geeft.
De misvormingen die Van Buuren zelf vervolgens weer aanbrengt, vallen de
recensent niet op. Het is een bespreking voor een algemeen publiek die waarschijnlijk daarom
wat oppervlakkig blijft. Z’n enige kritiek is dat hij zich afvraagt of Van
Buurens ondertitel ‘Vijf wegen naar vrijheid’ de lading wel dekt. Kortom,
Peeters is nogal mild.
