Het gebeurt een enkele keer dat mij via de e-mail een vraag
wordt voorgelegd. Ik heb al eens eerder mijn antwoord vervolgens via een blog
gegeven, daar wellicht nog iemand er iets aan heeft, maar vooral omdat het de
mogelijkheid biedt dat iemand er misschien iets aan wil toevoegen of mij wil
corrigeren. Vandaag werd mij de niet eenvoudige kwestie voorgelegd (door mij
geanonimiseertd).
Beste Stan,
Kunnen we de relatie substantie – attribuut – modus als
volgt schikken binnen het attribuut denken? (Ik moet dan wel een 'attribuut'
voorstellen binnen het attribuut denken, iets wat ik alleen even doe voor deze
denkoefening.)
Substantie is wat zichzelf voortbrengt. De formele en
immanente kracht van het denken zit in de constructie van de 'idee van de
idee'. [ De 'idee als tweede kenvorm' – (verder A genoemd) – van de 'idee van
de imaginatio of eerste kenvorm' ] A verwijst niet naar iets buiten het denken
maar is de formele realiteit binnen het denken, of 'iets wat zichzelf als
denkact voortbrengt'. Kunnen we A beschouwen als het attribuut binnen het
(attribuut) denken dat de essentie van de substantie in de idee (A) brengt?
Of anders geformuleerd: De formele realiteit als denkkracht,
nu even gezien als attribuut, dat de substantie binnenbrengt in die gevormde
idee of modus. (De idee als modus van het attribuut denken.)
Kan je me volgen of formuleer ik het hopeloos onduidelijk?
Of is het onzin als denkoefening?
Vriendelijke groet,
X
(Stan, waar kan ik met zulke vragen? Toch enkel bij de
specialist.)
