Mijn bespreking van Goce Smilevski's Het web van Spinoza [cf. blog van 15 maart 2014] eindigde ik met: "Het lijkt mij vooral een boek voor kenners van Spinoza, maar die moeten dan wel kunnen accepteren dat hun held kritisch wordt bevraagd en langs een soort van psychoanalytische weg tot inzicht wordt gebracht dat hij met zijn sterke nadruk op het alles vanuit het eeuwige te zien, eigenlijk een heleboel aan mogelijkheden van zijn leven heeft verknald… Er zullen zeker Spinoza scholars zijn die hiervan absoluut niet gediend zijn."
Zonder dat hij nu direct een 'Spinoza scholar' is (maar hij weet wel íets van Spinoza), getuigt de Vlaamse literatuur-knorrepot Johan Velter in zijn blog van gisteren, "anti-spinoza" getiteld, ervan dat hij niets moet hebben van Smilevski's Spinoza-web. Hij die zoveel met literatuur bezig is, accepteert niet dat er van Spinoza literatuur wordt gemaakt. Uiteraard is het zo dat, zoals Velter schrijft: "Wie iets over Spinoza te weten wil komen, raadplege liever serieuze werken." Maar – zo voeg ik daaraan toe – wie, naast filosofie, iets méér over levensmogelijkheden en wellicht over zichzelf te weten wil komen leze ook romans.
Velter maakt zich zo boos over de… eh… ja, ontheiliging van zijn idool Spinoza, dat je je kunt afvragen of hem het gefabuleerde hersenspinsel, het web dat Smilevski om Spinoza weeft, niet is ontgaan. Hij heeft het boek wel erg snel verbolgen weggesmeten.
Het is ieders goed recht om in z'n comfort-zone te willen blijven. Maar van een literatuurcriticus verwacht je dat niet.