De kogel is eindelijk door de kerk.
Ik heb een van de moeilijkste de moeilijkste beslissing in mijn leven – ever – genomen. Ik wil mijn geboortedorpje verlaten en verhuizen naar een van de grootste steden hier in het zuiden.
Dat is toch vreemd, weggaan uit deze, eens zo, knusse gemeenschap.
Al wandelend door de straten denk ik aan de jaren dat ik kinderen trainde bij onze handbalclub. Ik zie de paadjes waar ik knikkerde, de weggetjes waar we ‘verstoppertje' speelden.
Ik zie de oude kerk, waar ik vroeger binnenliep als ik behoefte had aan rust in mijn hoofd.
In mijn herinnering vier ik de kampioenschappen die ik behaalde met de plaatselijke handbalvereniging. Ik hoor weer de aanmoedigen van het immer fanatieke publiek, ik ruik die heerlijke zweetlucht.
Ik denk aan de oude steenfabriek, waar ik zand ging halen voor mijn goudvissenbak, dat daar nu een ‘moderne woonwijk' is neergekwakt; dat je daar niet meer kunt knikkeren.
De kermismensen klagen steen en been. Ze hebben nauwelijks klanten.
Op de carrousel zit een kindje te huilen. Een bezorgde moeder troost haar. Die moeder was mijn eerste ‘grote jeugdliefde'. Herkennen doet ze me niet meer.
Ik besluit het mijn ouders ook maar even te 'vertellen', daar op de begraafplaats.
Dan loop ik door de straat waar ik geboren ben, langs mijn ouderlijk huis. Tot mijn schrik, komen daar vreemde mensen naar buiten. Ik ken ze niet en wens dat ook zo te houden.
Niks is meer hetzelfde, zelf ons huis is ingepikt……………
Dat ze maar wachten: ik ga het mijn vader vertellen…….
Morris©
UPDATE: 17-11-2007, met dank aan thatslife:
http://www.youtube.com/watch?v=lxPL6Ricdac&feature=related