Zondag zette ik 's ochtends de computer aan. Tot mijn verbazing viel er een mailtje in mijn postvak. Van een meisje.
Ze had me gevonden via google.
Met dat meisje was ik in 1993/1994 opgenomen in een kliniek voor gedragstherapie in Venray.
Die opname was mijn eerste, daarna zouden er nog vele volgen in het algemeen psychiatrisch ziekenhuis in Heerlen.
Een lange lijdensweg zou nog volgen
Ik weid uit.
Het meisje. Daar had ik het over.
Ze belde in de namiddag. Het gesprek zou zo'n drie uur duren. We huilden tijdens het gesprek allebei wel een paar keer: oude herrinneringen. Leuke, minder leuke.
Het ging nu goed met haar. Ik was blij.
Ik was nog meer blij. We begrepen elkaar weer zo ontzettend goed. Als toen.
Zó bijzonder dat ik eens met iemand 'ongestoord' over mijn verleden kon praten.
En weer had ik datzelfde fijne gevoel voor haar. Na 13 jaar. Stom. Maar waar. Zo ben ik.
In de zomer willen we elkaar treffen. Lijkt me leuk.
Is trouwens ook beter voor mijn telefoonrekening.
Toch?
______________________________________________________