Dát ik uiteindelijk uit de psychiatrie ben kunnen komen, heb ik grotendeels aan mijn eigen doorzettingsvermogen te denken.
Grotendeels dus.
Want zonder de ontvangen liefde van mijn moeder en vader had ik de sprong naar een normaal huisje-boompje-beestje-leven niet kunnen maken. Helaas konden mijn ouders mijn stap niet meer meemaken.
Al denk ik stiekem dat ze t wel weten van mijn stap.
En ook van mijn dankbaarheid naar hen voor alle liefde die ze mij gaven.
Veel mensen die ik zie wegkwijnen in de psychiatrie doen dat niet alleen vanwege psychoses, stemmen of andere kwetsbaarheden. Ze kunnen veelal niet terugvallen op een liefdevolle jeugd.
Het is wellicht wat huis-tuin-en-pruts psychologie die ik hier neerkalk.
Maar toch. Als je weet hoe vader/moeder-liefde voelt, heb je als het
ware een referentiekader waarop je in zware tijden – mijn opnames op gesloten afdelingen en verblijf in beschermde woonvormen – kunt teruggrijpen.
Ik schrijf dit stuk een beetje in een waas, dus de zinnen zullen niet zo lopen. Ik ben verdrietig vandaag. Want 14 augustus 2006, psies 3 jaar geleden, stierf mijn lieve mams. Ze was 85 en dementerend. Een herseninfarct werd fataal, maar van de andere kant bespaarde haar dat de lijdensweg door verpleegklinieken.
Eind goed al goed.
_______________________________________________________
